Een van mijn passies is de golfsport waar ik 20 jaar geleden bij GC Heidemeer Heerenveen mee ben begonnen. Golfen is óf zeer verslavend óf je vindt er niets aan. Concentratie c.q. focussen speelt een belangrijke rol en het spel maakt je behoorlijk nederig. Dit in de zin dat na een goede hole in bv PAR (Professional Average Result) of een enkele keer zelfs een birdie (1 slag beter cq minder dan PAR), je op de volgende hole 2 ballen in het water en of het bos in slaat!
Het zijn vaak maar 2 of 3 rondjes (18 of 9 holes) per jaar waarbij de hele ronde haast perfect (“in de zone”) is. Dit dan wel op je eigen handicap-niveau. Je hoeft dan niet na te denken over course-management of swinggedachten; alles gaat vanzelf. Het lijkt dan dat de bal aan een touwtje zit, alles kaarsrecht. En als bijvoorbeeld een boom in de weg staat bij een vlag rechts op de green, lukt een mooie “fade” (bananen-slag van links naar rechts) ook prima. Toch zijn tijdens zo’n zeldzaam rondje van, voor mij 80-85 slagen, er maar 3 of 4 slagen precies in de “sweet-spot”. Dit is exact midden op het clubblad geraakt waardoor de bal praktisch zonder kracht, de perfecte afstand, balvlucht en spin behaalt.
Voor het korte werk (<50 meter) hebben wij in onze tuin in Mildam een afslagmat en 3 vlaggetjes waar we de wedge-slagen kunnen oefenen. Dit zijn korte clubs met een grote (52-56 graden) hellingshoek, waarmee je dus een hoge balvlucht bereikt en die met spin snel stilliggen. Deze slagen gebruik je als je de vlag op de green aanvalt óf wanneer je bv. over een bunker naar de vlag moet.
Tot slot nog een bijzonderheid: wij beschikken thuis over een “golfbal-terugbreng-hond”, onze Labradoodle Sarah (zie 3 foto’s)! Op foto 1 en 2 is ze (nog net) zichtbaar.
Met vriendelijke groet en misschien tot ziens op Heidemeer,
Eize de Jong
Foto’s: adresseerstand, top of swing en eindstand.
