Over lopende out of bounds paaltjes en het vervolmaken van de Career Grand Slam. Beste lezers, dit weekend (09-09-2023 en 10-09-2023) stond de laatste ‘Heidemeer major’ van het seizoen op het programma, de clubkampioenschappen Greensome heren en dito voor de dames. Bij de heren stonden er als gewoonlijk weer veel deelnemende koppels aan de start, maar helaas zonder titelverdedigers Daan en Robin. Daar de laatste van een welverdiende vakantie genoot konden zij niet opnieuw hun titel verdedigen. Bij de dames werd de spoeling wat dun door ziekte en afzeggingen, waardoor er op de zaterdag slechts 1 partij gespeeld hoefde te worden om te bepalen wie zich voor de halve finale op de zondag ging plaatsen. Gelukkig waren er genoeg koppels om spannende halve finales en dito finale te spelen op zondag!
De weersverwachtingen waren uitermate goed, eigenlijk zelfs zo goed dat ik besloot om speciaal voor deze twee dagen in mijn korte broek aan de start te verschijnen. U moet weten: mijn benen hebben nog niet veel in de zon gezeten en op de Heidemeer golf ik vrijwel altijd in lange broek (zo heurt het hè, afgezien van de vele steekvliegen enz.) en dus zijn mijn benen dus wat minder bruin dan mijn gezicht. De hilariteit in en om het clubhuis was dus groot onder de aanwezigen toen zij mijn ‘duo penotti’ verschijning zagen aankomen. Onze pro – ik zal haar naam niet noemen – doopte me terstond ‘de lopende out of bounds paaltjes’ onder gelach van het hele terras. Over het oplopen van trauma’s gesproken! Ik heb direct maar besloten het als een geuzennaam te beschouwen, want er stonden dringende potjes matchplay op het programma. Mijn teamgenoot dit jaar: Abraham van der Werf. De man die alles kan en al gezien heeft op golfgebied, maar nog 1 belangrijke clubtitel mist op zijn palmares om de zogenaamde Career Grand Slam van de Heidemeer te vervolmaken (dat is: alle vier de clubkampioenschappen / majors op je naam geschreven hebben).
Op de zaterdag in de ochtend troffen wij om 9.15 uur het duo Cees van Empel en Antoon Gerritsen. Het werd een gezellige ronde en ik begrijp goed dat Cees de middag niet wilde spelen, omdat er een groot contingent familie en vrienden bij hem feest zouden komen vieren en hij nog 16 liter Gazpacho soep moest maken. Cees, ik wacht nog steeds op mijn portie! Enfin: u begrijpt: wij wonnen deze partij en mochten in de middag opnieuw het strijdperk in voor de kwartfinale. En wel tegen Jan Dijkstra en Peter van den Broek. Onder de hitte golfden we erop los en konden ook deze partij winnen. Dat betekende dus de halve finale op zondagochtend! In de overige partijen wisten Erik en Jorrit (Team Spiekerbroek) door te stoten naar de halve finale, als ook het befaamde duo Jan Sietse en Peter Minnema. Het laatste team dat de halve finale haalde waren Ruben Dijkstra en Mark Huffels.
Deze laatsten troffen wij door het door de Technische Commissie eerlijk gelote speelschema als tegenstanders in de halve finale. Ruben sloeg zijn ijzers soms te goed, Mark soms net iets minder terwijl wij stoicijns ‘fairways en greens’ wisten te bewerkstelligen. Dat betekende dat wij deze partij ook wonnen en dus ons op konden maken voor de finale. In de andere halve finale was het een stuk spannender. Erik en Jorrit troffen Jan Sietse en Peter. Dames en heren: dat was me een kraker hoor! Vanaf het terras volgden wij het scoreverloop door middel van de livescoring en Radio Heidemeer en de spanning steeg toen de heren naar de 17e tee gingen. Jan Sietse en Peter stonden op dat moment 1up en konden met winst van deze hole de partij naar zich toetrekken. En dat deden ze! Dit was zeker een verrassing gezien de gecombineerde lagere handicap van Team Spiekerbroek. Jan Sietse verklaarde later uitvoerig dat zij (JS en Peter zelf) veel beter hadden gespeeld dan hun eigen handicaps aangaven. Bij de dames wisten Carmen en Haitske het favoriete duo Fredy en Hanneke te verslaan in de halve finale, waardoor zij aan mochten treden tegen Digna en Elly in de damesfinale.
En dus was de finale bekend. Tegen Jan Sietse en Peter spelen in een finale is geen pretje kan ik u vertellen dames en heren. De heren vormen een zeer goed op elkaar ingespeeld team en dat betekent dat wij flink aan de bak moesten. Jan Sietse is ook niet vies van een beetje psychologische oorlogvoering in de sportieve zin van het woord, maar ach zoals u misschien weet (ja toch – wedstrijdleider van dienst – Koos?): dat ben ik ook niet.
De partij ging lang redelijk gelijk op, maar wij konden wanneer er een klein foutje van de heren plaatsvond direct profiteren. En dus kwamen we in de finale met 2up na 9 door. En ja dames en heren: u hebt net als ons de weersomstandigheden doorgemaakt (dan wel op het terras of onder de appelboom, of niet Antoon?) en we merkten alle vier dat de omstandigheden hun tol begonnen te eisen. De swing werd wat minder vloeiend, ballen gingen niet altijd meer linea recta de green op en zodoende konden wij als waren wij 2 vermoeide touwtrekkers steeds een hole van de heren afsnoepen en hen in de sportieve verdrukking duwen. Uiteindelijk waren wij the last men standing en konden wij op hole 14 de partij naar ons toetrekken en de felicitaties in ontvangst nemen!
En dat betekent dat Bram de Career Grand Slam op de Heidemeer nu ‘onder de riem’ heeft en zich in een zeer select gezelschap mag begeven! Bij de dames wonnen op dezelfde slothole (14) Digna en Elly bij de dames, ten koste van Carmen en Haitske. De smile was echter niet van Carmen haar gezicht af te slaan, ook niet toen ik haar en Edwin later op de avond nog aantrof bij de plaatselijke snackbar voor een welverdiende late snack.
U moet weten: eind september gaan wij op golfvakantie naar Spanje waarbij de tegenstanders van de finale zich ook in het reisgezelschap bevinden. Zowel Jan Sietse als Peter willen tijdens deze vakantie een herkansing om ons te verslaan. Bij deze pak ik de handschoen op en ik weet dat Bram dat ook zal doen. Maar wij mogen wel eerst even een uurtje jullie nog even onder de neus wrijven dat wij deze finale gewonnen hebben hè 😉?
En ja: dan rijd je naar huis. En dan weet je dat het ‘majorseizoen’ op de Heidemeer erop zit. En dat betekent dat de dagen weer snel korter worden, sneller dan je wilt het kwik gaat dalen en de onvermijdelijke blaadjes weer gaan vallen en de NS totaal in paniek gaat raken. Maar ik kijk terug op een mooi majorseizoen. Er zijn kneiters van partijen gespeeld, bloedfanatiek gegolfd en bovenal door ons allen ook in perspectief gezien: It’s just a game. You can never win it, only play it. Wijze woorden ooit ergens gehoord en in de oren geknoopt. En volgend jaar komt snel genoeg. Maar voor nu hebben we dit weekend maar weer in de broekzak. Bram en ik zeggen wel eens: ‘Heidemeer till we die’ en das een mooi synoniem voor onze ‘thuis’ baan, misschien wordt het ooit nog eens een tattoo. En dus sluit ik af met een passend stukje muziek, zoals u wellicht onderwijl van mij gewend bent. Zingt u het refrein even met me mee?
I’m on my way
Driving at 90 down those Frisian lanes
Singing to “Tiny Dancer”
And I miss the way you make me feel, and it’s real
as we watched the sunset over the Greens of Heidemeer
In de troostfinales (over 9 holes) werd gespeeld om de 3e en 4e plek. Bij de heren werd deze partij gewonnen door Team Spiekerbroek (ze wonnen van Mark en Ruben) en bij de dames wonnen Fredy en Hanneke deze partij.
Verder natuurlijk een woord van dank aan greenkeepers en baaneigenaar voor het optimaal preparen van de baanen het versteken van de vlaggen op zondag, de TC en de weco voor de organisatie, de horeca en last, but zeker niet least (en volgend jaar weer hè?) Arjan Veenstra voor het verzorgen van Radio Heidemeer!