Begin april ging ons damesteam de eerste 2 wedstrijden de strijd aan zonder mij. Hier kan ik helaas niet de ins en outs over vertellen, behalve dat ze fantastisch teamwork hebben afgeleverd door beide wedstrijden te winnen! Het doel werd me al snel duidelijk gemaakt door medecaptain Carin Hoekstra in de voorbereiding: de laatste 2 wedstrijden gaat het er om, dan treffen we sterkere tegenstanders, dus die moeten allebei gewonnen worden!
Vorige week gingen we ten strijde op de Compagnie tegen de dames van de Gelpenberg. Waar vorig jaar de samenstelling van de dubbels tijdens het kopje koffie voorafgaand aan de wedstrijd werden bepaald, was het nu een week van te voren al bekend wie met wie in de ochtend de greensomes zou gaan spelen. Samen met Rianne mochten wij als eerste flight starten. We hadden een beetje een roestige start (de eerste hole verloren we), maar daarna was het ‘er op en er over’. Onze Rianne mag dan wel overkomen als een lieve omaatje, maar vergis u niet: in de baan is het een tijger, die je niet zomaar verslaat! Waar wij de dubbel dik wonnen werden er achter ons ook 2 knappe partijen gespeeld. We wonnen ze allemaal, waardoor we 6-0 voor stonden na de ochtend.
De middag leek daardoor ook een stuk makkelijker te verlopen dan van te voren gedacht. Maar onderschat nooit u tegenstander, dus zo gingen we ook de middag in. Zelf mocht ik na de heerlijke lunch en bijbehorende goede gesprekken weer als eerste de wei in. Wat ik nu ga opschrijven klinkt een beetje arrogant (zo is het zeker niet bedoeld) maar in de ochtend had ik mijn tegenstander voor de middag al even geobserveerd. Ik stelde me ten doel dat ik snel wilde winnen en dus zo min mogelijk holes wilde spelen. Wie mij een beetje kent weet namelijk dat ik een hekel heb aan veel wind met golfen (traumatische ervaring uit het verleden). De tweede negen op de Compagnie ligt volledig open in de wind, daar wilde ik zo min mogelijk tijd door brengen. We gingen van start: 2 prima afslagen op hole 1 strak op de fairway, maar mijn bal eindigde 30 meter verder. Mijn tegenstander maakte elke hole wel een foutje. Dat resulteerde in dat ze de eerste 8 holes verloor. 9 speelden we gelijk, 10 won ik en dat betekent 9up met nog 8 te gaan. De eerste 2 punten waren binnen! Waar Margriet het eerst even lastig had, won ook zij haar partij. Frédy won ook dik haar partij. Rianne speelde gelijk, Digna haar tegenstander zag het al helemaal niet meer zitten (mede door een blessure), en gaf na 9 holes op en Carin won ook dik. 17-1 gewonnen! Dat zijn nog eens uitslagen!
Nog 1 wedstrijd te gaan – tegen de Compagnie – de dag na Koningsdag. Hmmm, dat betekent Koningsdag zonder alcohol dit jaar! Normaal drink ik op ieder gezinslid van het Koningshuis een drankje (niet verder vertellen), dus dat moet volgend jaar maar dubbel ingehaald worden. De opstelling voor deze dag werd nog een beetje gewijzigd. Rianne gaf haar plek op, zodat Margriet mee kon spelen. De koppels waren als volgt: ik speelde met Frédy, gevolgd door Margriet en Roely en als laatste Elly en Digna.
We reisden af naar het nabij gelegen Lauswolt voor deze laatste wedstrijd. Het leek een droge dag te worden, maar wel weer met harde wind (windkracht 5, bah!). Waar we op de driving range even terug gingen in de tijd (range ballen zonder dimples waardoor we de de meest gek vliegende golfballen zagen vliegen) lag de baan er goed bij. Maar daar kwamen we niet voor: er moest gewonnen worden! Frédy en ik gingen als eerst van start. We wisten dat hun eerste speelster erg goed was, dus wij zetten ons schrap voor een stevige eerste partij. Het was duidelijk dat we echt PAR moesten maken om holes te winnen. En dat deden we: met mooie slagen en goede putts maakten we het verschil. We wonnen met 3&2.
Achter ons gebeurde hetzelfde. En zo stonden we onverwachts met 6-0 voor na de ochtend. Carin, Rianne, Heleen en Hanneke stonden ons op te wachten op hole 9 om ons bij te staan en eventueel het kampioenschap met ons te vieren. In het clubhuis was inmiddels ook H. B. uit H. gearriveerd, wat we super vonden als support. Na de lunch mocht ik het spits afbijten tegen hun sterkste tegenstander. Ik had deze vrouw (Petra) wederom in de ochtend geobserveerd. Toen was al duidelijk dat dit een zware partij zou worden. We hoefden in de middag maar 2 partijen te winnen, dat is een fijne gedachte. H.B uit H, oftewel Hendrik Bruinsma uit Heerenveen supporterde een beetje tussen mij en Margriet in. Na een aantal holes wist ik dat Margriet er niet heel goed voor stond en ik had ook een pittige partij. We stonden de eerste 7 holes gelijk, met van beide kanten prima golf. Op hole 8 (een par 4) lagen we allebei met 2 slagen op de green. Petra lag verder van de hole af en mocht als eerste putten: de putt voor birdie ging er in. Met strokeplay kun je daarvan genieten als een medegolfer dat doet. In matchplay word ik er niet zo vrolijk van: 1 down dus. De volgende hole een 3 putt van mij en dus: 2 down!
Op hole 10 slaat Petra de bal links de bossen in, maar wonder boven wonder komt de bal door de bomen prachtig op de fairway dwars door de dogleg heen! Ik heb vervolgens een goede afslag en een goede tweede slag naar de green. Petra ligt met slag 2 10 meter voor de green. Zij mag dus weer eerst en ja hoor: ze chipt de bal in de hole! Ik putt de bal tegen de vlaggenstok aan, 20 cm van de hole. Dat betekent 3 down. Er gingen allerlei rare scenario’s gaan door mijn hoofd heen: “Het zal toch niet dat ik hier ff dik klop krijg zeg!”. Maar op de par 3 sla ik een perfecte ijzer 4 binnen een meter van de hole, de putt gaat erin en terug naar 2 down. Binnen een aantal holes breng ik de partij terug naar all square. Ik zie inmiddels dat Margriet klaar is en helaas verloren heeft. Frédy staat 2 up, die partij gaan we winnen. Wat daarachter gebeurd heb ik totaal geen zicht op, maar in de laatste 3 partijen zouden we sterker moeten zijn. Het moet alleen nog wel even gebeuren!
Inmiddels ben ik zelf op hole 16 en sla een slechte tweede bal naar de green. “Verkeerde moment, verkeerde moment!” dreunt het door mijn hoofd. Ik stond met twijfel achter de bal en we weten allemaal dat je dan niet moet slaan. Duur leermomentje zullen we maar zeggen. 1 down met nog 2 te gaan, ik heb werk aan de winkel! Petra slaat de bal op hole 17 echter haar afslag binnen een meter van de hole. En dat was de genadeklap: ik verlies de partij met 2&1.
Partij 1 en 2 verloren we dus. Partij 3 werd door Frédy gewonnen. Ik kijk in de app en lees dat onze Digna haar tegenstander dik heeft ingemaakt. Dat betekent dat we dus kampioen zijn! Elly wint haar partij ook nog, Roely verliest helaas. Eindstand: we hebben 12-6 gewonnen en dat betekent dat de Heidemeer dames gaan promoveren naar de Hoofdklasse 27 holes (noot van Heren 1 via de redactie: Welkom aan de top dames!). Een unieke prestatie: dit hebben we in het 30-jarige bestaan van onze club nog niet eerder mee gemaakt. Machtig mooi om deel te zijn van dit team!
Uitgewaaid en voldaan drinken we ons drankje in het clubhuis, nadenkend over hoe onze huldiging zal plaatsvinden. PSV heeft de tocht op de platte kar, Feijenoord een huldiging op de Coolsingel. Tot nu toe hebben wij nog geen bericht waar wij ons mogen melden. We hebben nog geen uitnodiging van de club of de gemeente ontvangen, misschien wachten tot de Night of The Koemarkt? We wachten het af. Zondag (de laatste competitiedag) zijn we gastvrouw op Heidemeer en kunnen we relaxed achterover gaan zitten: de buit is al binnen!
Tineke van der Wal