Bevrijdingsdag 2024. Op de dag van de Vrijheid togen wij naar de Hooge Graven te Ommen om nog één keer dit jaar het strijdperk te betreden in het kader van onze Operatie NGF Competisie 2024. U hebt wellicht mijn stukje van vorige week gemist, maar voordat u uit uw slof schiet na 100x de website van de GC te F5’en en mij beticht van plichtsverzuim: het klopt dat er geen stukje verschenen is! Wij zouden op onze eigenste Heatherlake rundumhausen en onder het genot van een borrel onze Tegenstanders vergastheren, maar de weergoden gooiden in aanloop naar onze gastheerdag nogal roet in’t eten. Conclusie: de baan was qua bespeelbaarheid niet Hoofdklassewaardig en dus gaven we de strijders van de andere teams te kennen: blief maar mooi tuus en kom op 12 mei maar naar destination HM, dan ist vast beter!
Tijdens de 2 minuten stilte van de dag ervoor contempleerde ik over mogelijke scenario’s voor de Competisiedag die je wist dat zou komen. Want we mochten aan gaan treden tegen de Heren van Zeewolde, de koploper in de poule en bestaande uit Mannen uut de Polder die voorzien zijn van uitstekende golfkwaliteiten. Het zou dus best eens een moeilijk dagje kunnen worden daar ten oosten van Zwolle. Maarrrrr in het kader van golfperspectief dacht ik ook: als er 1 ploeg in de poule deze mannen aan kan op basis van het verleden: dan zijn Wij – de Blauwe Garde uut it Noorden – dat. Het zou niet voor de eerste keer zijn dat we een koploper in het stof zouden laten bijten na een stevig robbertje matchplay. Dus al met al was de gevoelsmatige tendens: moet kunnen en ging ik in mijn befaamde brandweerautopyjama rustig slapen.
Op de dag zelf had ik op de heenreis opnieuw een beetje stress door de pilootkwaliteiten van Erik de Noorman (callsign: Hepie 1) onderweg die achter het stuur zat. De navigatie stuurde ons de dropzone te Ommen naderend over onverklaarbare paadjes, gaf aan dat we middenin het bos op onze bestemming aangekomen waren en stuurde ons daarna langs dichte slagbomen die Heer Robin niet eens open kon maken. Het cortisolniveau schoot omhoog, maar toen besefte ik me dat we ruim op tijd aan zouden komen: we hoefden pas om 11.00 uur te starten. Heer Schreur stond er in de Epp op dat we om 08.30 zouden vertrekken en dus liepen we om zo rond 09.30 uur het clubhuus (al…) binnen bij de Hooge Groav’n. We lieten het extra bakkie koffie met kouk ons maar extra lekker smaken en togen daarna naar de range en de oefengreen.
De metereoloog van dienst had ons gewaarschuwd voor een actief neerslaggebied in de ochtend. Dat betekende dat we onze greensomes in een lichte driezelregen aanvingen op de tiende tee. Slagorde van dienst in de blauwe outfit deze Bevrijdingsdag: Arjen, Robin, Joscha (callsign: “Hepie 2”), Dennis, Erik en natuurlijk was Jorrit er ook weer bij, helemaal overgekomen in zn Uppie (letterlijk) vanuit Amsterdam.
In vertrouwde opstelling begonnen we aan de greensomes in de ochtend. Robin en ik leidden de aanval voorop, Joscha en Dennis erachter aan en Team Spiekerbroek sloot traditiegetrouw de rangorde. Wij kregen gelijk op hole 10 een putt van een meter of 12 om de oren voor birdie bij wijze van eerste schermutseling. Nou, dat kunnen wij ook dames en heren. En dus timmerde ik een ijzer 6 op de 11e hole naar de green, en vanaf een metertje of 2 maakte Robin er met zijn nieuwe putter er vakkundig een birdie van. De volgende hole fabriceerden we opnieuw een birdie en van 1 down stonden we toen ineens 1up! En zo ging het wat op en neer terwijl de zon doorbrak. We kregen de kans op hole 16 om de partij naar ons toe te trekken, maar dit lukte helaas niet. Ook op 17 lukte het niet en dus werd op de 18e beslist wie er zou winnen of dat we gelijk zouden spelen. Robin maakte van buiten de green een prachtige putt die ik nog even moest maken (die ging erin met een rondje van de zaak) en voila: wij hadden 2 punten op het bord! In de tweede partij ging het er vrijwel identiek qua spelverloop aan toe, maar verloren het duo Joscha en Dennis op de 18e juist. Team Spiekerbroek deed precies hetzelfde als op de Hilversumsche 2 weken eerder en remiseerde op de 18e wederom hun partij. Stand na de ochtend: 3-3. All to play for dus!
Na de lunch (waar we vernamen dat de Koepel 6-0 voorstond tegen de Hilversumsche) mochten we op hole 1 beginnen aan onze middagpartijen. Ik trof de eerste man van Zeewolde in de persoon van Niels Ram. Wederom – het begint een thema te worden – kwam ik op een fijne voorsprong die ik op de tweede 9 weer helemaal zag slinken. En dan komt die vermaledijde 18e hole in zicht. Ik moet bekennen dat ik op deze hole in de rondjes die ik op deze prachtige baan gespeeld heb nog nooit de bal op de fairway heb kunnen krijgen. Niels sloeg een driver en hoewel de big stick naar me lonkte pakte ik deze keer (het ging tenslotte om de knikkers nu!) mijn houten 5 (wat een geweldig cluppie is dat hè Joscha!). De bal vertrok gelukkig kaarsrecht en vond het absolute midden van de fairway met nog 165 meter naar de vlag. Ik slaakte een zucht van verlichting! Niels wist door slim van de regels gebruik te maken zijn tweede schot goed te plaatsen, maar sloeg net wat te ver. Mijn chipje van buiten de green eindigde pakweg anderhalve meter voorbij de hole. Niels mistte zijn par putt en dus kon ik aanleggen om de partij binnen te beslissen. De putt gleed echter nét langs de rand van de hole (sheisse…) en dus eindigde de partij in een gelijkspelletje. Gezien het spelbeeld een terechte uitslag.
Vanuit Zeewolde waren er diverse supporters overgekomen die het wel en wee van hun team volgden. Zodoende kregen we de update hoe het er in andere partijen aan toeging: Dennis verloor, Jorrit won, Robin had zijn partij ook gepakt, Erik verloor helaas. En dus kwam de einduitslag in zicht met alleen Joscha nog in de baan. We verzamelden ons bij de 18e met een lekkere pot bier voor de ontknoping. De tweede slag van Jos was helemaal prima: vanaf de fairway mooi naar de voorkant van de green. De tweede slag van Peter vertrok akelig rechts en ging door de boom (quote Ludwig: “dat kin helemaal niet!!”) en landde aan het uiteinde van de green. Zijn lange putt kwam akelig dichtbij de hole stil te liggen en dus kon Joscha aanleggen voor de win. Maar zijn putt kwam ook akelig dichtbij, maar viel niet. En dus ook in deze laatste pot werd een remise op het wedstrijdpapierke ingevuld. Eindstand: 9-9! De champagne werd ontkurkt door de Heren van Zeewolde voor het Kampioenschap (het zou heeeeel raar moeten lopen als ze niet Kampioen zouden worden) en tevreden streken we daarna neer op het terras en al gauw huiswaarts richting ons geliefde Heideroosje in de ondergaande zon met een jaar Handhaving definitief ‘in de tas’! Hatsikidee! Aldaar verorberden we het door sponsor Mulligan beschikbaar gestelde avondeten en praatten we nog lang na met de overige aanwezigen onder het genot van een biertje of 2.
En dan nog even dit:
De NGF competisie editie 2024 zit er voor ons speelsgewijs op. Geen zenuwachtigheid meer op de eerste tee of dito zenuwen bij lastige eenmeterputtjes voor de halve. We staan stevig op de tweede plaats in de poule en Handhaven ons. In de Epp werd er vervolgens gesoebat over een wellicht nieuwe naam voor Ons Team. Er gingen stemmen op voor ‘de Handhavers’. Maar dat klinkt als de naam van een 50+ handbalteam dat midweeks ergens in Borculo zijn potjes speelt met 2 man en een paardenkop als publiek. Nee, in het kader van het landelijke thema dit weekend (4 en 5 mei) vind ik Easy Company toch echt wel beter klinken. Het past bij het karakter van ons team en bovenal is het een hommage aan de Helden die er in 1944 mede voor zorgden dat wij in Vrijheid ergens in de lande in het voorjaar ons druk mogen maken over potjes matchplay. Over golfperspectief gesproken! En daarom een prachtig stukje instrumentale slotmuziek dat past bij de competisieband die ‘We’ als team in de loop der jaren gesmeed hebben en als eerbetoon aan Hen die ons alweer meer dan 80 jaar geleden bevrijdden. Heren: bij libben en wolwêzen is iedereen er speelsgewijs gewoon weer bij volgend jaar: That’s an order!