Clubkampioenschappen Matchplay 2021: Mars, mars mars!

De hele week vroeg naar bed. Een 6 daags dieet van om het stresshormoon cortisol onder de duim te houden. Géén alcohol, veel mindfulness en cup a soupjes om 4 uur met ‘nu even niet’ momentjes. Clubs poetsen, polijsten en de gripjes dagelijks in het sop. Dat was de voorbereiding voor de Matchplay Kampioenschappen 2021. Een Bomvol Heidemeerweekend Golfgeweld, matchplay drama en angstige halve meter puttjes die toch ‘even’ gemaakt moeten worden stond voor de deur en ja: dan wil je op je best natuurlijk aantreden. Ja, beste lezer: De matchplay Kampioenschappen zijn niet voor ‘the faint of heart’ en slechts de koele kikkers blijven over als het erom gaat.

Gezien het deelnemersveld werd door de nieuwe ‘Peaky Blinder’ (voor de nietwetenden onder ons: zie Netflix en vergelijk de foto hierboven…) en wedstrijdorganisator Jan Sietse Heida besloten dat er op zaterdagochtend eerst ‘Bogey tegen de baan’ gespeeld zou gaan worden. De regenbuien van de afgelopen week hadden de baan op zijn minst zacht gemaakt en dus was het ‘plaatsen fairways’ geblazen. Iedereen heeft er last van, dus ‘mars!’ en aan de slag.

Op zaterdag speelde ik met Wim Breton en Wiebe Zijlstra en het was bijzonder gezellig in de flight. De kunst was zoveel mogelijk parretjes te maken en zodoende heel veel plusjes te verzamelen. Maakte je een bogey betekende het een ‘halve’ en maakte je een dubbel bogey of erger betekende het een minnetje op de kaart. Het oktoberweer zat ons goed mee: het was droog, beetje bewolkt en behoorlijk windloos op zaterdag. Door de lagere temperatuur vliegen de ballen echter minder ver. In combinatie met de drassige baan betekende het een echt gevecht om plusjes op de kaart te krijgen. Ik eindigde uiteindelijk met 14 plusjes op de kaart en 2 minnetjes, wat mij in het speelschema een gunstige positie zou geven.

Althans dat dacht ik. Tot mijn grote schrik zag ik echter dat ik tegenover the one and only Mr. Matchplay Menno Slaap aan zou moeten treden in de achtste finale in de middag. De ochtend had reeds een hap genomen uit de tank en dus bestelde alvorens ik weer de arena instapte een lekker broodje bal bij Ruben die ik me goed liet smaken. Menno en ik gingen van start en we hielden elkaar goed in evenwicht. Het korte werk van Menno was van zeer goed niveau, waardoor het halven van de hole meer regel dan uitzondering was. Ondanks een late ultieme poging van Menno kon ik deze partij op de 16e naar me toe trekken: 3&2! We marsten in de schemering(!) terug naar het clubhuis voor 1 verdiend potje bier, want zondagochtend wachtte de Halve Finale.

En wat voor 1! Een Kraker van jewelste die qua prestige prima in dit Super Sport Weekend pastte (elders in de wereld werd later op de dag een potje foesbal gespeeld tussen 2 topploegen, gevolgd door mannetjes in heule snelle auto’s aan de andere kant van de oceaan). Arjen versus Daan, Rico vs Ben, Max vs Lewis, de nummer 2 van het Fries Kampioenschap tegen de Winnaar en ga zo maar door. Dat kon weleens vuurwerk worden! De partij ging lang gelijk op. Halverwege dacht ik 1 down te staan, maar het leaderboard had gelijk: we stonden gewoon all square. Het was bijtijds rommelig (ook door de omstandigheden), maar toen er publiek bij kwam kijkon deden we beide natuurlijk beter ons best. Op hole 9 keken mensen toe hoe wij de hole cool en collected halveden met een birdie. Koos zou wel zeggen: ‘wat een niveau!’.

En dus kwam het op de laatste 9 aan. Daan slaat ver, heul ver. Maar ook hoog. En in deze omstandigheden betekende dit vaak dat de bal *plop* ineens verdween (op zowel fairway als rough) en nooit meer gevonden kon worden. Dit gebeurde Daan tweemaal op rij wat het moraal geen goed deed. De score liep vervolgens op naar 4 up in mijn voordeel. Daan holede op hole 14 nog een prachtige lange birdieputt om terug te gaan naar 3 down, maar moest op hole 15 capituleren, wat een 4&3 overwinning betekende.

En dus wachtte de finale voor mij. Een inspectie van het leaderboard deed onderweg al vermoeden dat de Tegenstander Bram van der Werf zou worden of The Baldy Bomber himself: Robin Otter. Zij hadden op de zaterdag vakkundig afgerekend met hun tegenstanders (Robin versloeg in een zeer spannende pot zijn eigen vader Jan met 1up na verlenging!) en waren verwikkeld in een spannende gevecht. Pas op de achttiende green werd deze andere halve finale beslist in het voordeel van Robin en dus zouden wij uit gaan maken wie zich een jaar lang Kampioen mag gaan noemen.

Tot dusver is dit stukje een fijn wedstrijdverslag geweest, maar u zult wel denken: hoe komt die dude nou bij deze titel? Wel beste lezer, golfen doe ik het best op water en brood. Maar toen ik mijn tas inspecteerde voor de Finale zag ik enkel een lege broodbak door de partij in de ochtend. De bidon met wonderwater uit de kraan van Mulligan was zo gevuld, maar hoe ging ik mijn energie op peil houden? Op een lege maag de finale aanvangen betekent 9 van de 10 keer harakiri op je wedstrijdkansen en dus haastte ik me het clubhuis in en griste 3 marsen uit de hand van de dienstdoende bardame en snelde terug naar de eerste tee.

Ik vermoed dat Robin 1 van mijn wedstrijdverslagen van een paar jaar terug gelezen heeft aangaande het golfen op tosti’s. Hij had er 4 besteld. Gaf er 1 aan zijn mattie Daan en stopte de overige 3 tosti’s tijdens de staredown  ineens in z’n mond tijdens de toss. Ik was niet onder de indruk. Ik mocht beginnen en dus was het game face on en voor de laatste keer #MARS! Op hole 1 vond ik het fijn Robin gelijk een draai om z’n sportieve oren te geven door een birdie te maken, waardoor het gelijk 1 up voor mij was. Robin, dusdanig onder de indruk(?) besloot op hole 2 te proberen een reusachtig verre drive te produceren om mij onder druk te zetten, echter ging deze over de bossen rechts de rough in… Een provisionele bal draaide op de wind nog verder naar rechts weg. Een zoektocht naar zijn eerste bal leverde niets op en dus konden we door naar hole 3, 2up voor mij. Ik denk dat ik nog nooit zo snel hole 2 gespeeld heb!

En zo speelden we lekker door. Ik kon de lange slagen van Robin goed pareren met goed kort spel (een heerlijk balletje van een meter of 80 op hole 9 binnen anderhalve meter van de vlag en een heerlijke chip op hole 4 om mijn par te redden waren zeeer fijn, ondanks de afslagen die veel verder waren van Robin) en dus was elke hole er 1 minder. Noemenswaardig is de drive van Robin op hole 10, wetende dat ie aan moest vallen om holes te winnen. Hij sloeg de bal van de tee (die helemaal achterop stond!) OVER de green van hole 1 heen. Terecht won hij die hole.

Ik had ondertussen 2 marsen verorberd en een blik op de energiemeter gaf aan dat ik het wel vol kon houden. Robin deed zijn uiterste best om holes te winnen, maar ik liet hem geen moment dichterbij komen. Ik dacht: als ik parretjes maak, mag jij lekker birdies maken om terug te komen! Dus ik at mijn laatste mars op en rechtte de rug. Ondanks enkele goede kansen bleef de score in mijn voordeel en op hole 14 besloot ik het af te maken. Een ijzer 5 midden green onder de wind door, midden green. Vervolgens een putt die op 10cm van de hole bleef liggen en Robin zag: Dit is gedaan. En dus nam hij zijn pet af en mocht ik me Matchplay Kampioen 2021 noemen!

Maar… We stonden op hole 14. Dus ‘mars!’ en de lange weg terug naar het clubhuis aanvangen. Via het leaderboard konden we helaas het verloop van de finale bij de dames niet volgen, maar gelukkig was er Radio Heidemeer (in de persoon van Arjan Veenstra) die live verslag deed wat daar gebeurde. Het resultaat van de gespeelde hole 18 (terwijl Elly 1 down stond) hoort u hieronder.

U hoort het: Elly trok de wedstrijd via een magistrale lange ‘downhiller’ gelijk en dus mochten zij doormarsen naar hole 19: Playoff! Daar maakte Elly vakkundig een par om de wedstrijd in haar voordeel te beslechten. En dus werd zij Kampioen bij de Dames!

Uitslagen heren:

1) Arjen Miedema
2) Robin Otter

Uitslagen dames:

1) Elly van Vessem
2) Caroline Vink