Clubkampioenschappen Mixed Greensome: Peter de Profeet!

Sprookjes beginnen over het algemeen met ‘er was eensch…’ of ‘once upon a time…’. In dit geval begon dat een aantal weken geleden op de zondag van de clubkampioenschappen greensome waar ‘the Young Guns’ Erik en Jorrit hun eerste clubkampioenschap pakten. Ik had die zondagochtend de keus: lekker iets voor mezelf doen met een bak koffie bij de hand of de deelnemende koppels bij doorkomst te supporteren. Ik besloot het laatste, dus begaf ik me naar de Heidemeer. Aldaar was het zoals gewoonlijk een heerlijk geroezemoes en ik raakte aan de praat met Peter Aarden nabij de eerste tee toen alle koppels de tweede 9 ingingen. “Zeg Arjen, doe jij ook mee met de mixed greensome kampioenschappen over een paar weken?”, vroeg Peter. Ik antwoordde dat ik daar nog niet bij stilgestaan had en overhorende de reeds ingeschreven koppels die Peter declameerde maakte ik al gauw de optelsom: voor zover ik kan zien zijn alle dames voor dit ‘bal’ al besetzt, er is niet direct een speelpartner meer voorhanden om mee te dansen. Ik zag me als een muurbloempje al aan de rand van de dansvloer staan. “Nou… zei Peter. Ik kén toevallig iemand, klein van stuk maar reeds groots qua golfdaden. Speel met haar en je weet dat je gaat winnen. Ze slaat als een kerel en is pas sinds februari begonnen. Vraag haar mee op deze golfdans!”). Ik zei tegen Peter: “ik ga er een appje tegenaan gooien en zal horen bij haar”, hoewel ik nog twijfelde. Ik besloot het erop te wagen. Echter met bedenkingen: zij moet natuurlijk wel vrij zijn dat weekend en ze moet natuurlijk ook nog eens willen.

Dus de maandag een appje naar de Dame in kwestie. “Je kent me (nog) niet, maar ik heb je nummer via Peter Aarden gekregen. Binnenkort zijn de kampioenschappen en lijkt het je leuk om samen met mij op Veldtocht te gaan?”. Het antwoord liet niet lang op zich wachten: “Arjen, lijkt me hartstikke leuk en we gaan ervoor! Ik zeg mijn zussendag(!) en andere verplichtingen af om mee te kunnen doen. #LETSGO!”. En zo waarde Dames en Heren mag ik u bij deze voorstellen aan mijn speelpartner van afgelopen weekend: Digna ‘Dynamite’ Schoonen!

En dus traden we zaterdagochtend vroeg samen aan. De dag ervoor (vrijdag) eerst maar eens in persoon kennisgemaakt op de Heidemeer en een rondje van 9 holes gelopen samen trouwens, leek ons wel zo handig. Dit jaar werd in navolging van eerdere edities dit Kampioenschap begonnen met een loting om het speelschema te bepalen. Natuurlijk leidde dit her en der tot de nodige consternatie en koppels die elkaar aankeken met veelzeggende blikken: “Skatsie: dit wordt een flinke kluif!”. En zo startten we de eerste 8 partijen op basis van zestien koppels. We troffen in de eerste wedstrijd het duo Karin Kool en Albert Kool. De partij trokken we overtuigend naar ons toe en zorgde ervoor dat we bij de laatste 8 in de middagpartijen terecht kwamen, de kwartfinales dus. We hadden – eerlijk is eerlijk – een relatief gunstig spelverloop in het speelschema lettend onze gecombineerde handicap t.o.v. de gelootte tegenstanders. In de middag speelden we tegen Gerard Kampert en zijn vrouw Maaike Bouwman. Deze partij wonnen we ook, wat Gerard (wederom) de uitspraak deed ontlokken: “Nu moeten jullie ook zorgen dat jullie Kampioen worden, want ik wil alleen verliezen van de uiteindelijke winnaars!”. En dus zaten we in de halve finale, te spelen op zondagochtend. Na dag 1 waren de uitslagen als volgt (opklikken voor grote versie!):

In de nacht van zaterdag op zondag regende het nog flink. De Heidemeer werd daardoor nog natter dan deze al was. Het lopen door de baan was op dag 1 al moeizaam, laat staan het kunnen slaan van een goede bal. Op zondag was de nattigheid nog een stukje erger en goed spelen dus nog lastiger. We troffen in de halve finale het als eerste geplaatste koppel qua speelhandicap: het echtpaar van der Werf, bestaande uit Bram en Margriet, oftewel: “Team Krant’. Let op waarde lezer, hierbij bedoel ik niet dat ze als kranten speelden (in tegendeel!), maar op zaterdagochtend vroeg in allerijl hun zoon moesten assisteren in het bezorgen van de broodnodige ochtendkrant na een fietsongelukje. Bram had hierdoor al een heerlijke warming up erop zitten, alhoewel u begrijpt dat de voorbereiding natuurlijk niet helemaal is geweest zoals ze graag hadden gezien.

Digna en ik keken elkaar veelbetekend aan bij de start van de wedstrijd: this was a different kind of cookie… En dus scherpten we ons op, knakten onze vingers, rechtten onze rug en gingen aan de slag. Het was een heerlijk ‘gevecht’. De tegenstander speelde goed, maar wij ook. En dus konden we de partij op hole 17 naar ons toetrekken. Als ik zo terugkijk zijn het slechts een handvol ‘fouten’ (als je daar al van mag spreken) waardoor wij de partij wonnen, wat duidelijk de evenwichtigheid in de partij illustreert. En belangrijker: Margriet begrijpt nu ook dat ‘trash talking’ (de psychische oorlogvoering met woorden) op vrijdagavond in het clubhuis gewoonweg niet helpt, maar ons alleen maar meer motiveerde!

En zo dames en heren plaatsten we ons voor de finale. De andere finalist kwam (duh!) uit de andere halve finale. Deze werd gespeeld tussen de koppels Rianne van der Velden en Ruben en het duo Jacques Meijer en Carmen van Werkhoven. Ook dit was een zeer spannende pot waarbij uiteindelijk Rianne en Ruben aan het langste eind trokken op hole 18(!). Zij wonnen en we wisten: we kunnen nogmaals onze borst natmaken met Heidemeerwasser gezien de speelsterkte van dit duo: Ruben de lange slagen en Rianne dodelijk binnen de 100 meter van de vlag.

De finale kon beginnen na een broodnodige tosti voor de tegenstander. 18 holes onder Heidemeercondities vraagt veel, zowel mentaal als fysiek. Enfin, we gingen beginnen. U kent wellicht het begrip ‘lunchbal’ en dat is wat Ruben bij de eerste afslag produceerde. Een bal die hard en hoog richting Thialf vertrok. Hij kon echter rekenen op zijn immer betrouwbare speelpartner Rianne die keurig de bal een eind de fairway op sloeg. De finale was een zeer spannende wedstrijd. Nimmer is het verschil meer dan 1 hole geweest. De vermoeidheid bij beide koppels begon te tellen. Als zelfs de accu leeg is van een electrische trolley (wat bij Rianne gebeurde), dan weet u dat het een slijtageslag is geweest voor zowel mens als machine. We hielden elkaar bij de keel, maar ja: er moet een keer een winnaar komen. Tot hole 18 stonden we all square en om geen playoff te hoeven spelen besloten beide heren voor de green te gaan. Beide wisten: wie de green haalt, zal een grotere kans op de Eindoverwinning hebben. En dus legde Ruben aan als eerste. Hoewel hij een goed schot produceerde raakte hij vóórdat hij de bal raakte kort de grond. Dit zal misschien minder dan 5% uitmaken op de afstand van de bal, maar ondanks luidkeelse aanmoedigingen (vlieg, Vlieg, VLIEGGGG!!) zagen we vanaf de gele tee een plons vlak voor de green. En dus was het de beurt aan mij. Dit Kampioenschap speelde ik met mijn nieuwe set (had ik dat al verteld?) en dus wist ik: hopelijk gaat de extra lengte die ik gekregen heb met de driver mij voordeel opleveren. Hoewel ik de bal misschien niet 100% goed raakte vloog deze wel met een prachtige boog richting de green op de wind mee. Ik vreesde even dat de bal te kort zou zijn, maar toen ik de bal ‘hop-hop’ zag doen rechts voorop de green wist ik: die ligt erop! Rianne sloeg haar bal netjes de fairway op en Ruben vervolgens de bal naar de green waardoor ze zeer zeker nog een birdieputt over hadden en nog kans hadden. Wij hadden echter een putt voor eagle en waren dus in het voordeel. Ik gaf Digna de lijn waarlangs de bal ongeveer zou moeten rollen. Gedecideerd sloeg ze de bal onder toeziend oog van het toegestroomde publiek. De snelheid was uitmuntend goed en de bal scheerde langs de hole en kwam tot stilstand op minder dan 5 cm áchter de hole. Een ‘gimme’ / dooie birdie dus en dat betekende dat Rianne de birdieputt móést maken om een playoff te forceren. Deze schoot rakelings langs de hole en dat betekende: Wij waren KAMPIOEN! Direct bij binnenkomst volgden de felicitaties en de prijsuitreiking waarna we heerlijk nog nagenoten hebben in het clubhuis met iedereen onder het genot van een hapje en een drankje.

En daarmee dames en heren, komt er een einde aan dit weekendsprookje. Digna: dank voor dit heerlijke speelweekend, het was me een Eer met je te spelen! Ik neem m’n pet voor je af! Ik ben blij dat ik gedurfd heb je te vragen voor dit ‘golfbal’. WE hebben het samen gedaan, samenspelen is altijd een teameffort. Volgend jaar verdedigen we onze titel, wat jij! Dank ook aan de wedstrijdcommissie voor de uitmuntende wedstrijdorganisatie (Koos, Karin en Jelle), inclusief prijzen en natuurlijk het personeel van golfbar Mulligan. Ik heb begrepen dat op zaterdagavond het nog heeel lang gezellig is geweest ;)!

En Peter, om even terug te komen op de titel van dit stuk: ik denk dat je een Orakel moet beginnen en vaker Profetische Voorzetten en voorspellingen doen! Je hebt er duidelijk oog voor 😉. “Peter’s Profetische Projecties”. Goeie naam dacht ik zo! First drink next time is on me 😊! Tot volgend jaar!

Uitslagen:

1. Arjen Miedema en Digna Schoonen;
2. Ruben Dijkstra en Rianne van der Velden – van Woerkum;
3. Gedeeld derde: Jacques Meijer en Carmen van Werkhoven en Bram van der Werf en Margriet van der Werf

Statistieken (vanuit de wedstrijdcommissie in de persoon van Karin Kool):

Arjan en Digna waren als 6e geplaatst op basis van handicap. Ze versloegen achtereenvolgens de als nummer 13 geplaatsten (Karin en Albert), daarna de nummer 9 (Gerard en Maaike) en in de halve finale het op nr 1 geplaatste team (Bram en Margriet). Ruben en Rianne, als 5e geplaatst op handicap versloegen de nummers 12 (Joscha en Antoinette), daarna de nummers 3 (Arjan en Elly) en in de halve finale de als nummer 8 geplaatste (Jacques en Carmen). Fun fact: Arjen en Digna hebben in geen enkele wedstrijd ‘down’ gestaan.