Eind juni 2018, de clubkampioenschappen strokeplay staan weer op de agenda. Een weekend waar de ‘die-hard’ golfers van onze vereniging naar toeleven, want is dit per slot van rekening niet het spelletje waar het echt om draait? Elke slag telt, geen gimmies en geen mulligans (alhoewel Ruben Dijkstra daar toch af en toe gebruik van maakte, maar later begreep ik pas dat hij hierbij refereerde naar zijn zelf gesponsorde golfbal). Wanneer de bal al drie keer in het water is geslagen zal opnieuw gedropt moeten worden om met de vierde poging en de nodige strafslagen alsnog te proberen de bal uiteindelijk in de cup te laten verdwijnen. Hierdoor de meest stressvolle spelvorm die de nodige frustraties oplevert en waardoor het aantal deelnemers wellicht tegenviel. Desalniettemin stonden er 24 golfers te poppelen om in het weekend van start te gaan.
Eén van hen, regerend clubkampioen Arjen Miedema, kon zelfs niet wachten tot het weekend en ging op vrijdagochtend al van start. In verband met een trouwerij kon hij op zaterdag niet aanwezig zijn en om hem toch de gelegenheid te geven zijn titel te verdedigen kreeg hij dispensatie voor deze vroeg start. De weersomstandigheden waren echter niet in zijn voordeel en de, overigens keurige,79 was voor zijn doen wat tegenvallend, maar gelijk een target waar de rest zich op kon richten.
Zaterdag 23 juni een met 17 graden koele zomerdag met een stevige noordwesten wind, dus prima golfweer. Ik mag met Ruben Dijkstra (onze horeca uitbater en samen met Menno Slaap kersverse foursome-kampioen) en heren 1 teamgenoot Robin Otter de wei in. Robin heeft zijn dag niet: de ballen gaan (zoals we van hem kennen) extreem ver, maar vandaag niet altijd in de juiste richting. Hierdoor is hij na de eerste ronde kansloos voor een goede klassering, maar ik durf hier wel de voorspelling te doen dat hij met zijn talent menig toekomstig kampioenschap zal winnen. Ruben heeft de vorm van de foursome vast weten te houden en maakt een ronde 79. Zelf heb ik een uitstekende dag en kom met 1 boven par (71 slagen) het clubgebouw binnen. Daar blijkt dat er goed gespeeld is Jacques Meijer volgt met 4 slagen (75), Dennis Schreur en Menno Slaap met 5 slagen (76) en Jan Otter op 6 slagen (77). De voorsprong van 4 slagen lijkt comfortabel, maar zoals eerder al aangegeven kan het bij dit spelletje snel gaan en is met 1 fout een aantal slagen zo verspeeld.Bij de dames heeft Karin Verdonk met 80 slagen een riante voorsprong op de rest van het veld.
Zondag 24 juni, ik kom op de golfbaan en merk dat ik toch wat meer gespannen ben dan anders. Al 24 jaar lid van deze baan, vele clubkampioenschappen gespeeld, maar nog nooit gewonnen. Zou het dit jaar wél lukken? Ik neem me voor om gewoon lekker te gaan spelen en er een leuke dag van te maken. Dat moet gezien de flight-indeling met twee competitiemaatjes Jacques en Menno wel lukken. De ronde verloopt echter volledig anders dan de dag ervoor. Door de lastige pinposities en nog steeds straffe wind is het moeilijk scoren. Bovendien blijkt nu de vlaggen op ander plekken zijn gestoken temeer dat onze greens de strenge winter niet ongeschonden zijn doorgekomen. De kale plekken en hobbels maken zelfs van een eenvoudige putt een uitdaging. Alledrie weten we niet in de buurt te komen van de score die we zaterdag produceerden. Zelf kom ik na 2 doubles en een triple-bogey in 43 slagen door. Nederig en weer met beide benen op de grond. Jacques heeft zijn achterstand inmiddels ingelopen en bij doorkomst hoor ik dat Jan en Arjen prima staan te spelen. Op dat moment staan we alle vier zo rond 9 à 10 boven par voor het toernooi en is de wedstrijd volledig open.
De tweede 9 begin ik met een birdie, krijg mijn slagen weer wat onder controle en krijg een sprankje hoop dat het nog mogelijk is om te winnen. De strijd begint zich af te wikkelen als een afvalrace, Jacques loopt op hole 11 averij op en vindt onderweg in de linker rough de na 5 minuten zoeken door mij verloren verklaarde bal van de eerste ronde. Bedankt Jacques, maar een beetje laat… Arjen vindt zijn Waterloo op hole 14. Jan, net als ik ‘lid van het eerste uur’, speelt steady als altijd zijn ronde goed door, maar omdat ik 2 flights achter hem zit heb ik geen idee wat zijn exacte score is. Op de tee van hole 17 vermoed ik dat een par-par finish voldoende is om te winnen. Geen fouten maken is het devies, dus hole 17: hybride, ijzer 9 voorop de green (niet voor de vlag gaan en flirten met out-of-bounds achter de green), 2 putt: par. Hole 18: ijzer 9, 50 graden wedge (helemaal nog niet gemakkelijk onder druk van de toeschouwers) wederom 2 putt par! Het applaus neem ik gelaten in ontvangst nog geen idee wat Jan voor score heeft gemaakt. Bij het verlaten van de green krijg ik de felicitaties en hoor dat ik met 3 slagen voorsprong heb gewonnen. Mijn vaste foursome-maatje Jack Marcus maakt met 78 slagen de laagste ronde van de dag en klimt naar een gedeeld derde plek. En Karin weet ter nauwer nood Haitske met 1 slag te verslaan. Gefeliciteerd Karin met je 7de(!) overwinning in dit kampioenschap!
Volgend jaar gaan we opnieuw met elkaar de strijd aan en ik hoop dat we dan meer deelnemers mogen verwelkomen. Maar pas op hè, geen gimmies en geen mulligans. Tot dan!
Bram van der Werf
Einduitslag Dames:
1. Karin Verdonk (167 slagen)
2. Haitske Valentijn (168 slagen)
3. Fredy Damm (182 slagen)
Einduitslag Heren:
1. Bram van der Werf (153 slagen)
2. Jan Otter (156 slagen)
3. Jack Meijer (159 slagen)
Jacques Marcus (159 slagen)