En daar was ie dan… De laatste competitiedag. Het moment suprême, de kers op de taart, de grande finale, de Moeder Aller Wedstrijden, enzovoort: u begrijpt wat ik bedoel! Onze veldtocht was bijna ten einde, waarbij wij stiekem op de heenreis van eeuwige glorie… een platte kar door het Friese Haagje… bloemenregen… een arrenslee, ongeëvenaarde golfheroïek en een Triomf met een hoofdletter droomden. Slechts 1 opponent stond ons in de weg en wel de mannen van Zeewolde. Op voorhand de grote favoriet voor de eindzege, maar een mindere dag van hen… een goede dag van ons, wat cijfermatig rekenwerk en het zou zomaar kunnen… Toch?
Plaats van handeling deze 6e mei was de Edese Golfclub te Papendal, schitterend gesitueerd nabij het topsportcentrum. Het weer was voortreffelijk. Bij aankomst verbaasden wij ons over de aanwezigheid van zoveel mensen die net als ons op deze plek moesten zijn. Rydercup-achtige toestanden, met files en uitzinnige fans: zij móésten wel naar onze epische eindstrijd komen kijken! Door alle drukte heen kwamen we bij de Edese aan en werden we door 2 aardige parkeerplaatsdames (nee, niet van die soort, maar strenge doch rechtvaardige bewegwijzeraars) gedirigeerd naar het meest prominente parkeerplekje voor de golfclub. Prima plekje voor de (mogelijke…) kampioenen, aldus onszelf! Navraag bij de dames over de in grote getale meegereisde supporters leverde ons het inzicht op dat er op het naastgelegen terrein nóg een evenement plaatsvond met BMX’ers, mountainbikers enzovoort… Die kwamen dus niet voor ons… IJdele hoop dus dat we bij de eerste tee weggestart zouden worden door een schare uitzinnig joelende fans, wapperend met Friese vlaggen en onze namen scanderend.
Na rustig wat ballen ingeslagen te hebben, geputt te hebben op de snelle oefengreen begaven we ons naar de 10e hole om te starten. Captain Jack speelde met ondergetekende. Het tweede paar werd gevormd door ‘de Raggende Mannen’ (niet bindende kijktip op youtube…), bestaande uit de “Baldy Bomber” Robin Otter samen met “Icemaster” Dennis Schreur. Het derde duo werd gevormd door “Birdiebro” Bram en “Keizer Marcus Aurelius” Jack Marcus.
Wij als eerste koppel speelden tegen het duo Arjan Hiemstra en Hein Faber. Het ging redelijk gelijk op, waarbij we elkaar niet veel ontliepen. De ochtendsessie duurde lang. De Compagnie vocht voor wat ze waard waren (zeker achterin) en dus betekende dit voor ons meer dan eens dat we moesten wachten. In de zon bespraken de captain en ik ons gameplan zoals afgesproken luidruchtig in het Fries, waarbij we dachten dat onze tegenstander ons totaal niet kon volgen. Op hole 7 stapte Arjan Hiemstra echter op ons af en zei: “Ik soe toch in iizerke mear slaan de volgende kear Arjen, at de wyn tsjin is…”. Bij Jacques en mij viel de mond tot op de enkels. Zijn compaan Hein, vanaf het bankje iets verderop voegde hier fijntjes – en met een sinister lachje – aan toe: “Jim putt fan sa krekt siet minder break op dan jim tochten jonkjes, haha”. Verbazing en totale verwarring alom tussen de captain en mij… Hoe… Huh… Wat? We keken elkaar met grote ogen aan en konden geen woord uitbrengen. Het bleek dat Arjan zijn roots in Dokkum (dêr falst echt fan de wrâld ôf…) lagen. Hein meldde fijntjes: “Kom fan Feanwâlden… in Wâldpyk dus! En logisch dat ik no yn Barneveld wenje tusken de hinnen”. Onze monden vielen open van verbazing: we waren al die tijd gefopt, ons gameplan luid en duidelijk orerend en luid gesticulerend tegen elkaar, waardoor zij elke move die we wilden maken al begrepen voordat we dat zelf überhaupt hadden. De captain en ik waren uit het veld geslagen en verloren prompt: 3&2… De overige koppels deden het beter: 1 partij werd gehalved en 1 gewonnen, waardoor het gelijk opging: 3-3 na de ochtend.
In de singles ging ondergetekende – ondanks prima slagen – ten onder tegen een zeer goed spelende tegenstander. Holes moesten gewonnen worden met birdies, waarbij het krachtsverschil net iets te groot was en de partij langzaam maar zeker uit de handen glipte. Ook de tweede single ging helaas verloren, waardoor de druk op de andere mannen kwam te liggen. Birdiebro Bram deed zoals gewoonlijk wat van hem verlangd werd en won. Robin verloor helaas en hetzelfde geldt voor Jack Marcus. En warempel: Icemaster Schreur had vandaag de smaak te pakken. Toen ondergetekende hem trof in het voorbij gaan meldde hij – nog wel luid tierend om een gemiste putt – dat hij 5up stond. Echter werd de tegenstander sterker en begon hijzelf – zoals hij het zelf noemde – “als een natte koffiesok” te spelen, refererend aan zijn daadwerkelijk met koffie doordrenkte sokken door een omgestoten koffiekopje op het terras. Maar de Icemaster sleepte de partij binnen, waardoor uiteindelijk de eindscore op het bord stond: 11-7 voor Zeewolde. Aan hen natuurlijk alle eer: ze zijn overall de sterkste en dus verdienen ze het om de landelijke kruisfinales te gaan spelen. Heren: gefeliciteerd!
Nu de competitie voorbij is kunnen wij als Heeren van het Heidemeer concluderen dat we onze doelstelling gehaald hebben: handhaving in de Hoofdklasse 27 holes. We mochten eventjes dromen van het Kampioenschap, maar dat zal een jaartje moeten wachten. Op de terugweg werden de eerste plannen alweer gesmeed voor volgend jaar. Het was weer een enerverende competitie. We hebben een aantal zondagen lekker buiten mogen spelen, Heel goed, goed en minder goed gespeeld. Wat buiten kijf staat is echter dat we veel gelachen hebben – wat minstens zo belangrijk is als het spelletje zelf – en bovendien allerlei nieuwe mensen hebben leren kennen. Het is fijn te weten dat je in dit spelletje de positieve dingen onthoud (en herbeleeft) en juist de slechte dingen vergeet. Laten we dat vaker doen, dan wordt de wereld er een stuk mooier op!