Zondag 8 mei 2022. Moederdag. De dag van Roze, ter ere van alle moeders ter wereld! Een stralend zonnige dag met een ietwat koude start. Tevens de Dag om een gooi te doen naar het Kampioenskap. Plaats van handeling deze keer: GC de Koepel te Wierden, een lommerrijke baan met goede greens, verharde bunkers rondom de green (we snappen dat de douches geen dienst konden doen, daar al het water naar de greens is geïrrigeerd. Slim gedaan Twentenaren!), kortom: de perfecte locatie voor de Wedstrijd der Wedstrijden.
Slagorde van dienst deze dag een exceptioneel jonge garde, bestaande uit van gezondheid blakende jongemannen: Frieslands Finest, geselecteerd op handicap én looks, waarvan ík deze keer ineens de oudste van het stel (I felt old…) was en dus de rol van captain mocht vervullen. Captain B had zijn posisie in het team opgegeven en ons immer dierbaar teamlid Joscha bleek ietwat te geblesseerd om 27 holes te kunnen gaan ballen. Zij hadden toegezegd wel te komen koekeloeren naar ons reilen en zeilen deze dag. En daarom stapten Arjen, Dennis, Daan, Robin, Erik en Jorrit stipt om 8.15 in op de parkeerplaats bij het Heideroosje om De Wedstrijd der Wedstrijd te gaan spelen. We hadden er zin in en voelden dat het mogelijk moest zijn om de mannen van Zeewolde te verschalken. Moet Kunnen, althans dat dachten we…
We traden wederom in ons vertrouwde babyblauwe outfit aan. Een hommage aan onze moeders die ons als Golfhelden op de wereld hebben gezet. We zijn op de golfbaan (en daarbuiten!) natuurlijk immer stoer en magistraal mannelijk met ons exceptionele golfgerelateerde uitrusting (behalve die golftas van Erik: man, koop es iets nieuws… Lijkt nergens op) en met onze drives van 250m plus, maar in de aanwezigheid van onze moeders veranderen we spontaan weer in kleine jongetjes die een aai over de bol willen en graag melk in de thee willen als we in onze brandweerautopyjama’s voor de buis met natte haartjes Bassie en Adriaan (of Floris voor de oudgedienden onder ons… of Ernst Bobbie en de rest voor de jongeren…) mogen kijken vlak voor bedtijd. Zeewolde onderstreepte deze vibe, daar zij ook in een blauwe outfit aan de start verschenen.
Genoeg sentimentaliteit! Kenny Rogers zong het al in 1 van zijn befaamde nummers: son, sometimes you got to fight to be a man… En zo liepen we als de crew uit Armageddon (zoek maar ff op joetoep: ow wacht! Is ie al! https://www.youtube.com/watch?v=fB_ZlORvD4c ) naar de eerste tee om de greensomes aan te vangen.
We vochten voor wat we waard waren in onze eigen greensome. Ik speelde samen met Dennis. Een waar gelegenheidsduo, waarbij we met driver en lobwedge de tegenstander trachtten te bedwingen. Echter liet de lobwedge van Dennis het een beetje (nouja geheel… Het werd eerder een putter) afweten op exact 83 meter van de pin op het moment dat het moest en dus kregen wij helaas een nederlaag op de kin: 3&2 eraf en een illusie armer. Vraag Dennis nog maar eens naar dit verhaal. Ik durf te wedden dat hij het op mij af wil schuiven ben ik bang, gelukkig weet u alvast beter!
We hadden echter alle vertrouwen in de andere twee tweetallen en onder het genot van de lunch op het terras keken we toe hoe Daan en Robin hun greensome beëindigden met een goed gelijkspel (mede mogelijk gemaakt door een fabulous last putt van heer Daan ‘ik vind altijd alle ballen terug, ook die van mijn tegenstander’ Wedema!). We zagen tevens Jorrit en Erik de partij naar de laatste hole brengen. Zij konden helaas niet hun partij uit laten komen op een gelijkspel en verloren dus 1 down. Oef… Dat betekende dus een 5-1 achterstand bij de luntsj. Iets dat we niet hadden verwacht, maar ach: we staan altijd achter halverwege, dus het vertrouwen in de Eindoverwinning bleef.
Voor de singles probeerde ik als een wannabe van Gaal een truc uit te halen met de opstelling. Dennis gaf aan: laat mij maar eerste man zijn. Ik heb wel zin in een stevig robbertje golf met vrijwel 0-handicapper Erik. De ietwat sterkere mannen werden in het midden gepositioneerd en Ausputzer Erik sloot de startopstelling, een immer goed slot op de deur. Bram en Joscha positioneerden zich strategisch door de baan om ons in de singles aan te moedigen en dienden als verbindingsofficieren tussen de verschillende partijen om tussenstanden door te geven.
En zo trachtten we de achterstand om te buigen in een voorsprong. Maar tijdens het verstrijken van de tijd in de middag bleek dat wij helaas niet die vuist konden maken die we wilden. Bram en Joscha hebben vaker het woord ‘down’ dan ‘up’ moeten doorgeven per postduif uit de loopgraven. Enkele potjes werden gewonnen, maar het merendeel werd beslecht in het voordeel van de mannen uit de polder en omstreken. Langzaam glipte de droom op het Kampioenschap door onze vingers. Kopjes gingen niet hangen (zeer zeker niet!), maar de Hoop op Eeuwige glorie en landelijke kruisfinales ging over in een gevoel van berusting. En toen alle mannen binnen waren, kon de eindrekening van deze dag opgemaakt worden: een verlies van 13-5. Echter: ‘zuivere biertijd is zuivere biertijd!’ zou mijn competitor Patrick zeggen en dus werd er gezellig nageborreld op het terras en werden prestasies direct en vakkundig gerelativeerd. Tevreden kon vervolgens Zeewolde aanschuiven bij het diner met het Kampioenschap op zak en wij konden met opgeheven hoofd richting thús vertrekken. Heer Dennis vatte het als volgt in de auto kordaat samen: ‘Het is wat het is… Volgend jaar maar weer. Maar dan op vaderdag, want dan is de captain van Competitie editie 2042 geboren en reeds in de weer met zijn eerste golfset!’.
Het feit dat Zeewolde Kampioen geworden in onze poule was natuurlijk niet geheel een verrassing. Ze waren bij voorbaat al de Grote Favoriet en hebben die dan ook maar mooi waar gemaakt. Dat is ook een kwaliteit! Echter bleek tijdens de gesprekken tijdens de lunch en de borrel na de diverse singlepotjes dat er in Zeewolde een aantal golfhelden rondlopen die Friese roots hebben dan wel een sterke binding met het Fryske lân hebben. De schrijver dezes hoorde bijzondere verhalen over de Sneekweek, oma’s en andere familieleden, ongelukjes met boten in Friese wateren (hallo meneer Winkelhaak!) en nog veel, veel meer. En daarom beste lezer vinden we toch dat we een beetje Kampioen zijn, daar andere struise Fryske Froulju golfhelden op de wereld hebben gezet, waarvan zonen, latere generaties of anderszins hun thuis hebben gevonden in het uiterste zuidoosten van de Noordoostpolder.
Tot zover onze speelcampagne in de Competisie 2022. Volgende week zondag is de inhaaldag van onze eigen gastheerdag. Daar onze poule uitgedund is door de terugtrekking van de mannen van Verenigde Opgave Compagnie ‘de Berendonck’, zullen naar alle waarschijnlijkheid de mannen van Zeewolde verstek laten gaan, daar zij al Kampioen zijn. Maar omdat het Friese bloed ook in Zeewolde broeit en bruist: heren, jullie zijn van harte welkom om de Friese roots te komen vieren op onze eigen Heidemeer. Der giet neat foar in eigen thús… Wees welkom Heren, zie het maar als een (golf)reünie!
Tot volgende week!
Ojaaaaa, en dan nog even dit: In mijn vorige stukje refereerde ik kort aan de playlist van captain Bram in zijn Citroën CACTUS (vreselijke auto…). Daar kreeg ik als schrijver dezes nogal wat commentaar op kan ik u verklappen. Bijvoorbeeld van heer Dennis himself, die zelfs een tattoo heeft van dit automerk op zijn arm. Smaken verschillen zullen we maar zeggen. U wilt bewijs? U krijgt bewijs!
Het vervoer is er op vooruit gegaan inmiddels heb ik begrepen, daar Captain B nu rondsjeest in een heuse elektrobak luisterend naar de naam Polestar. Captain B: Bij deze: er is niets mis met je playlist. Hij kán alleen een stuk beter als je deze wat uitbreid met vette nineties beats en dito vrolijk makende en zeer aanstekelijke muziek als je onderweg bent naar de golfbaan. En daarom een goede suggestie van mijn kant: Een persoonlijke ode aan het spelletje dames en heren. Denk maar eens aan dit heerlijke nummer als u weer eens de bal op mag teeën, competitie of niet!
See the sunshine through the clouds and oh ooooooh, feels like heaven!