Daar zijn ‘we’ weer. Het meest knuffelbare en alltime awesome team van de Heidemeer. Het was me het weekendje wel weer beste lezer, want terwijl er een corteo (ik wist ook niet wat het was totdat ik het googlede…) nabij het Abe Lenstra Stadion gehouden werd (en waar 2 spelers onzes bij moesten en zouden zijn) scheepten wij onder een heerlijk zonnetje en vrijwel niet presente bries in richting Zeewolde in den derde ronde van de Competisie om het op te nemen tegen de mannen van de Hooge Graven waar we op de eerste competitiedag te gast waren. Onderweg in de auto bij de captain luisteren naar zijn playlist is geen pretje kan ik u verzekeren, maar omdat het maar een uurtje rijden was kon ik het deze keer prima verteren. Slagorde van dienst vandaag: Captain Bram, Arjen, Daan, Robin, Erik en Jorrit!
Captain Ludwig en zijn Ommense Streekgenoten hadden hun beste humeur en spel meegenomen om het ons moeilijk te maken en we wisten op voorhand: dit kon weleens een spannend worden. Maar onze immer optimistische Captain B(ram) verzekerde ons in zijn beste Fries: “Komt wel goed juh” en dus namen we dat maar ter harte en begaven ons na de koffie en de warming up richting eerste tee.
Te gast dus op Zeewolde, een prachtige baan met ontzettend veel hondepootjes en verraderlijke waterpartijen. Wat we ook niet verwachtten was het alom tegenwoordige rookverbod op de club en aanpalende faciliteiten. Iets dat een aantal van onze mannen (lees: allemaal behalve Bram en Daan, zij zijn natuurlijk de wijsten van ons als het om dit gedrag gaat) een niet zo prettig vooruitzicht vonden. Ik zal er verder niet over uitweiden dan te zeggen dat de heren die het betreft dachten: “Hoe moeten we nu omgaan met de stress die het spelen van spannende potjes Hoofdklassegolf met zich meebrengt?”
Die stress deed zich wel blijken na de greensomes in de ochtend. Wederom en what else is new, stonden ‘we’ (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen) weer met 4 punkte tegen 2 achter en moesten de mouwen in de middag weer verder als nodig opgestroopt worden om de pot in ons voordeel te beslissen. Dus, rug recht en tanden op elkaar in de singles.
De schrijver van dienst pakte de eerste man van de HG bij de kladden en stond na 3 holes al 3up. Er kropen gemakzuchtige gedachten in het koppie, maar een nadere inspectie van de tas van de tegenstander deed alle alarmbellen afgaan. Fraaie blade ijzers, waarbij de plek waar de bal het meest optimaal geraakt moet worden danig zichtbaar was maakte direct duidelijk: dit gaat geen walk in the park worden. En zo bleek: 3up na 3 en all square na 9, u begrijpt dat er serieus gegolfd moest worden om deze partij te pakken. De tegenstander speelde echter gelijkwaardig en dus kwam het uiteindelijk aan op het allerlaatste puttje op de 18e om de partij met 1up te winnen (de tegenstander chipte bijna in voor birdie op de 18e ook nog: u begrijpt dat ik een halve hartverzakking en 10 jaar ouder werd in 5 seconden, inclusief de bijbehorende grijze haren…). De putt werd door mij gedecideerd gemacht en voila: gelukkig 2 punten op het bord!
Bij terugkomst op het terras bleek dat het behoorlijk gelijkwaardig opgegaan was. Ik won, Daan won, Bram verloor, Erik won zijn partij op indrukwekkende wijze, Jorrit verloor en na wat rekenwerk concludeerden wij: de Kale Knapperd, de man met de verste afslagen en de luidste stem in de baan – en die nog in de baan was – zou ons of de overwinning als team bezorgen, of het verlies, of het gelijk spel… We vernamen geruchten die niet bevestigd konden worden dat Onze Man achter stond, maar we zagen plots een grote gedaante de 18e fairway op marcheren met kale kop waar het ondergaande zonnetje op weerkaatste van al het zweet van al het harde werken. Wat bleek: hij had inderdaad achter gestaan, maar had de partij op 1 hole na gelijkgetrokken en dus ‘naar de 18e gebracht’. En daar deed hij wat hij moest doen: de hole winnen om een gelijkspel uit het vuur te slepen. En daarmee eindigde de Pot tegen de Hooge Graven overall in een gelijkspel. Gezien de speelsterkte van beide teams een prima uitslag! Op het rookloze terras werd nadien nog lekker nageborreld met de Heeren van de Hooge Graven waarna er alras wederom koers gezet werd naar de Heidemeer om aldaar nog een afsluitende snack en bijbehorend potje bier te nuttigen.
Mannen, het was me weer een Eer om met jullie het strijdperk te betreden. De Grootste Uitdaging is komende zondag. Dan gaat het erom of We ons een jaar lang Kampioen mogen gaan noemen van de Hoofdklasse en door mogen naar de landelijke kruisfinales. Gezien de tegenstander van dienst op de Koepel bekruipt mij het gevoel dat het een David tegen Goliath gevecht gaat worden. Maar als we zelf niet ons beste beentje veurzetten weten we zeker dat we niet gaan winnen. Dus Heeren: geniet deze week van het lekkere weer, rust uit van deze competitiedag, poets je cluppies en warm de putter alvast maar op, want komende zondag is het #Gotime… Dr op of d’r onder tegen de mannen van Zeewolde. Zij zijn klaar voor ons, wij zullen klaar zijn voor hen. Als we het op de lange slagen niet gaan winnen, dan gaan wij dat gewoon doen op de plek waar het moet: de green. Want theorie op papier geldt niet altijd, zeker niet volgens De theorie van competisie: