Tja, wat moet ik nu nog schrijven? zondag 15 mei was de laatste ronde (inhaaldag) van de competisie 2022, waarbij ‘we’ verlaat gastheer waren op ons eigen geliefde Heideroosje, in deze tijd beautiful as ever. Geen sneeuw, geen vorst, maar goede greens en een prachtige rodondendron bloeiend links van de green op hole 8, temperatuur dik boven de 20 graden en een fijn wapperend briesje om af te kunnen koelen.
Ik kan u natuurlijk een heel relaas geven van datgene wat passiert is deze dag, maar u als doorgewinterd lezer en doorgewinterd competitiespelert weet wel hoe zo’n dag eruit ziet als gastheer zijnde: zonnetje op je bol, biertje in de hand, ballen op hole 1 links en rechts in sierlijke boogjes zien vertrekken (al dan niet richting green), beetje ballen zoeken als spotter, beetje kletsen, her en der een chip, een putt, een bitterbal en wellicht zelfs even 9 holes spelen achter de spelers aan die – in ons geval dan – streden om danwel in den Hoofdklasse te blijven of hetzelfde degradatielot te ondergaan als de Heeren van de Berendonck.
De sportieve clou verklap ik alvast. De Koepel gaat helaas den Hoofdklasse verlaten. Daarvoor zal een andere ploeg volgend jaar terugkomen, net als voor de Heeren van de Berendonck. U weet al: Zeewolde is dit jaar Kampioen en gaven verstek vandaag en ‘we’ zijn bij de gratie van captain Ludwig van de Hooge Graven gesetteld op een fijne tweede plek! Wilt u precies weten wat de eindstanden waren? Ik verwijs u graag naar de website van de NGF waar in prachtige schema’s genoteerd staat wie wat in de greensomes en ’s middags in de singles gepresteerd heeft.
Nee, zo’n laatste dag stemt toch altijd wel een beetje tot retrospectie en een tikkie melancholie. Pakweg 6 weken geleden waren ‘we’ nog helemaal opgetogen over datgene wat komen zou, zetten ‘we’ ons schrap voor sterke tegenstanders en verhitte potjes matchplay, waarbij we ofwel glorieus zouden winnen, dan wel strijdend ten onder zouden gaan. All that is done op deze laatste dag. We voelen ons als strijders zonder doel. Als een ware pavlovreactie hebben we omdat het zondag is en we onze competitiekleding aangetrokken hebben het mes tussen de tanden, maar waarvoor? Waar we elk weekend een sportieve reden hadden om ons beste beentje voor te zetten zitten we nu in de zon. Met een pot bier. En slechts herinneringen. Gevolgd door een diepe zucht. Spielen auf der Golfcompetition, das war einmal.
Hadden ‘we’ verwachtingen vooraf? Jazeker! De schrijver dezes had al een gutfeeling dat het dit jaar wel eens mogelijk zou kunnen zijn om Kampioen te worden. En dat is nog bijna gelukt ook. We almost pulled a sneaky on Zeewolde, hebben gespeeld voor wat we waard waren en zodoende een verdiende tweede plek bemachtigd. Het verbaast me niets en ik had eigenlijk niet anders verwacht met het spelersmateriaal wat we in de ploeg hebben.
Ik richt me daarom tot mijn speelkameraden die de afgelopen weken tot de slagorde van dienst hebben behoord. Bram, Joscha, Dennis, Daan, Robin, Erik en Jorrit: het was me een waar genoegen samen met jullie de groene arena’s her en der in den lande te bezoeken in onze fancy outfit en dito schoenen! Speciale dank aan captain Bram, die dit jaar organisatorisch alles goed op de rit had en heeft gehouden, gezien het stelletje waar hij het mee moest rooien. Ook een woord van dank aan de sponsoren van ons team, te weten Rowit en Expertum Vastgoed.
Zij maakten onder andere onze flitsende verschijning mogelijk in de nu al befaamde babyblauwe outfit en inmiddels wijdverbreid symbool staat voor strijdlust, prestatie, maar ook relativeringsvermogen, knuffelbaarheid en kameraadschap.
Rest mij alleen nog te zeggen dat wij een bliksems leuk team hadden waar zoveel golfpotentie inzit. Golfen is natuurlijk een sport bij die vooral individueel beoefend wordt. Het was mooi te zien hoe ‘we’ als team samen opgetrokken hebben de afgelopen weken en dat een ieder op zijn eigen manier bijgedragen heeft aan de fijne teamgeest. Het heeft mij zeer veel plezier gebracht! Daarom – en dat hebben we al beklonken onderling – hoop ik ten zeerste dat we volgend jaar weer in dezelfde samenstelling aan gaan treden, ijs en weder dienende natuurlijk, met net wat meer training in de benen, gefinetunede swingetjes en wederom in een flitsende outfit met bijbehorend kapsel (no pun intended Robin…), want dat Kampioenschap: dat komt eraan!
Toen de zon begon te zakken over de Heidemeer aan het einde van de middag namen we ook onderling afscheid. Het zat er nu toch echt op. Het schouwspel deed me denken aan het einde van een befaamde film die ik onlangs na een lange competitiedag gekeken heb waarin voor de gelegenheid een aantal heren bij elkaar gezet werd om iets magnifieks neer te zetten. Elke persoon met eigen unieke talenten om bij te dragen aan het gezamenlijke doel en na afloop weer zijn eigen weg gaat. Voor ons geldt hetzelfde, het is weer ieder voor zich, terug naar onze eigen realiteit met alles wat daarbij hoort, maar mét de herinneringen aan deze competitie op zak!
De blikken van de mannen in de film naar elkaar zeggen genoeg: het ging niet om de prestatie, het ging om de manier waarop ze het deden en juist dat ze het samen deden. En dát beste lezer is de clou van het hele competitiegebeuren, misschien wel juist de clou van het hele leven. Maar nu drijf ik echt door. Tijd om het schrijfschrift dus te sluiten tot de volgende editie! Check de filmscène hieronder op Joetoep en u begrijpt precies wat ik bedoel. En Bram: je springt er duidelijk uit met je vissershoedje en vooruit: ik ben wel die andere ouwe met sigaar in dit jeugdige team (en nee Erik, jij bent niet Brad Pitt…)!
https://www.youtube.com/watch?v=rDRE-S9f-W0
Tot. Volgend. Jaar!