Jaaahaaaaa, daar zijn we weer lieve kijkbuiskinderen. In januari tijdens de jaarlijkse biervergadering in het centrum van Heerenveen werd door de diverse Mannen van de Heidemeer wederom het commitment afgegeven om deel te nemen aan de NGF competitie (-> In de Hoofdklasse <- 27 holes) die afgelopen weekend van start ging. The League of Extraordinary Gentlemen is back!
Een vrijwel gelijkgebleven bataljon strijders zal deze competitie deel gaan nemen: Bram, Arjen, Dennis, Joscha, Erik en natuurlijk Jorrit. De Kapitein is dit jaar Bram (een baan die em op het lijf geschreven is). Daan spendeert een halfjaar van zijn eeuwige jeugd in Spanje. Hopelijk sluit in een later stadium van de competitie Het Kanon Robin Otter nog aan, maar dat hangt van het herstel af van zijn knie. Maar hé: 1 voordeel Robin, je zou – als je zou willen – nu in een rolstoel vooraan bij André Rieu kunnen gaan zitten hè!
U leest: de spoeling is wat dun deze editie van de Competisie wat betreft spelers, maar we kunnen gelukkig putten uit een aantal Reserves waar je U tegen zegt. U begrijpt dat wij vol goede moed richting Ede trokken. Slagorde van dienst deze dag: Bram en Jan Sietse (Reserve met nummer 9 op zijn rug, dat komt door zijn foesbalverleden waarbij wij – in retoperspectief – concludeerden dat hij pinchhitter geweest moet zijn) in de Polestar voorop (met daarin o.a. ook het op de foto staande tijdelijke foeilelijke crocsschoeisel van een niet nader te noemen speler); Arjen, Dennis en Erik erachteraan in de dieselende Peugeot. All the way from Amsterdam zou Jorrit ter plekke in Ede aanmonsteren.
Tegenstander van dienst deze dag zijn de Ommense Heren van de Hooge Graven. Bekende koppies zien wij dus in het clubhuis in Ede. Marco is erbij, Ludwig is uiteraard weer de Commandant en uiteraard zijn er weer Angelsaksisch georienteerde Gentlemen aanwezig in het team van de Hooge Graven. Er wordt door meer personen Engels gesproken merken we, waarbij 1 man zich niet van al te veel woorden bedient, maar des te liever zijn clubs laat spreken (ondergetekende vernam ná de wedstrijd dat hij Pro was op de Hooge Graven…).
Ennieway: vorig jaar werd er gelijkgespeeld tegen de mannen van de Hooge Graven, waarbij wij het gevoel hadden dat we hadden kunnen winnen en dus mikten wij op een kleine overwinning, zo eentje waar je net eerder je 5 pionnetjes bij Mens Erger Je Niet in je thuisvakje hebt terwijl je medespeler er al 4 heeft: HA. Na de ochtend kon dit scenario nog prima uitkomen, daar we 3-3 gelijk stonden. Opvallend in de ochtend was het optreden van JSDP (Jan Sietse De Pinchhitter). Samen met maatje Bram bleken zij in staat Grootse Golfdingen te doen en overtuigend hun pot te winnen. Heer Schreur en ik verloren nipt op hole 9 onze pot (wist ik veel dat er bunkers voor de green van de negende lagen en heer Dennis bunkerslagen niet zo heel fijn vindt…), dus u begrijpt: met iets meer mazzel hadden we gewoon voor gestaan. Tijdens de lunch concludeerden ‘we’ dat vooral het koude weer ons de das om gedaan had: want jeumig wat was het koud op de wind. Als zelfs Dennis (die nog overwogen had in korte broek aan te treden!) klaagt dat het koud is, dan weet u genoeg!
In de middag scheen de zon echter uitbundig en dus meldden Marco en ik ons voor de eerste single bij de eerste tee. Bij gebrek aan een starter van de Edese luisterden we aandacht met de hand op de borst naar het Overiesselse en Friese volkslied om daarna door heer Dennis weggestart te worden. De pot begon wat stroef van mijn kant, maar kon later deze naar mij toe trekken en won. Achter mij was Dennis op pad met Ludwig en heer Dennis had het enorm naar zijn zin. Ook hij won en toen wij naar het clubhuis liepen zeiden we tegen elkaar: dit gaat helemaal goedkomen. Als wij al kunnen winnen, dan doet de rest van de mannen dat ook! Bij binnenkomst van de anderen bleek echter dat er geen punkte meer naar de Heidemeer gingen, maar Konig Ludwig en zijn mannen deze allemaal pakten. Daarmee kwam de eindstand van dag 1 op 11-7 in het voordeel van de Ommense mannen. Ouch… en naast de koude wind ook nog eens een koude douche… De gezelligheid in het zonnetje was er echter niet minder om op het terras nadien daar de Heren van de Hooge Graven prima gezelschap zijn, zowel in de baan als op het terras.
Na een kort avondmaal en bijbehorend biertje op de Heidemeer aanvaardde ik de terugweg naar huis. Ik zat nu in een stille auto (want heer Schreur praat echt een hele hoop onderweg, vooral over zijn kleine Len. Maar dat is niet erg dames en heren want hij is trots. En terecht) en zette de radio maar eens aan. Een catchy nummer zweeft de auto door. Sam Fender met ‘Seventeen going under’. Even verstond ik pavloviaans ‘On Seventeen Going Under’, een typerende samenvatting van deze dag vol verliespunten waarbij frustratie en boosheid de boventoon kunnen voeren. 1 zin viel me op:
That’s the thing with anger
It begs to stick around
Maar dat gaan ‘we’ natuurlijk niet toelaten. Hoewel de slag verloren is de oorlog nog steeds te winnen! We gaan dus los laten, mindfullness praktiseren, deze verliespot van de schouders laten glijden en onze rug rechtten en alle clichés toepassen die op dit vlak er zijn. Reminder to the Gentlemen: 7 april lekker ff trainen op Sint Nyk en tijdens het kijken naar The Masters in aanloop naar de volgende competisiedag op Havelte inspiratie opdoen waarbij we weer vol goede moed op Havelte de Edese te lijf zullen gaan (figuurlijk dan hè).
Tot de volgende keer!
#EndanNogEvenDit: Ik dramatiseer en vergroot dingen graag uit. Soms ben ik een dramaqueen. Het kan zijn dat u denkt wij als spelers elkaar het licht in de ogen niet gunnen tijdens de competitie door mijn stukjes, maar dan hebt u het goed mis. Bij de heren van de Hooge Graven deed een teaching Pro mee vertelde ik toch? Heer Jorrit had een niet al te beste dag in de single merkten we, maar het mooie van de Competisie is ook dat deze Teaching Pro Jorrit subiet ná de partij meenam naar de driving range om hem van swinginstructie te voorzien zodat hij voortaan weer met vertrouwen ballen gaat slaan. #dastochmooija! Uit naam van Jorrit (mag wel hè Jorrit?): Kieran bedankt!