En toen brak de twaalfde van de vijfde aan. De dag die je wist die zou komen, D-Day. Ja, beste Damesch ende Heeren: deze dag zou het Verdict geveld worden omtrent Degradasie dan wel Handhaving in den Hoofdklasse van ‘ons’ Eerste Team. ‘We’ zouden dolgraag invloed willen uitoefenen op het Verdict, maar aangezien wij deze dag gastheer waren konden wij slechts vanaf de zijlijn toekijken hoe het competisiegeweld zijn climax zou bereiken. We besloten daarom ons Lot met opgeheven hoofd te ondergaan, wat het eindresultaat ook moge zijn. Slechts 5 wedstrijdpunten waren nodig voor de West Friese tegen de Goyer om ons met de elleboog uit den Hoofdklasse te wippen…
De twaalfde van de vijfde bracht in ieder geval mooi weer voor de bezoekers. Er stond wel een stevig brieske, maar zolang de zon erbij was, was het prima toeven. Samen met Bombing Brechtus maakte ik de range in orde. We namen daarna plaats in het zonnetje en keken als een waardig duo Waldorf en Stadler naar de warming up van de bezoekende teams, waarbij we extra aandacht schonken aan de warming up slagen van de West Friese.
We voorzagen hen vrijblijvend van laatste swingtips die wij zogenaamd opgedaan hadden in onze lessen. We grapten over groeven die niet zo goed meer waren, de staat van het materiaal van meneer Everlast (zijn naam ben ik helaas kwijt, hij droeg een pet van het bekende boksmerk) en spraken luidruchtig over de invloed van de wind op een golfbal, hopende op deze wijze wellicht de balans in ons voordeel te doen uitslaan. ‘The devil is in the details’, nietwaar? Dus who knows! Alras begaven de teams zich daarna naar de eerste tee om te starten met de ochtendpartijen.
Op het moment dat de greensomes begonnen hadden we echt geen invloed meer en was het aan de Rode Armada van captain Piet Heijn (zijn naam is klein, maar zijn daden groot!) om de sportieve plicht te doen. Tijdens de lunch bereikte ons de tussenstand: 4-2 in het voordeel van de mannen van de Goyer! Op zich gunstig voor ons natuurlijk, maar als u bedenkt dat daarmee statistisch gesproken al ruim 50% van de buffer voor ons geslonken was begrijpt u: her en der begonnen er kunstgebitten te klapperen (was jij dat Menno?), ontstonden er klamme handjes (Jack Marcus?) en samengeknepen billetjes (of niet Icemaster Schreur?).
De West Friese had dus een royale uitgangspositie in de middag. Slechts anderhalve pot was er nodig om ons te kielhalen in de singles. Op papier leek dit prima te doen, maar je weet nooit hoe de praktijk verloopt. De schrijver Dezes besloot dat hij het niet langer aan kon zien en ging huiswaarts voor andere verplichtingen… Onderwijl bleven enkele teamgenoten om het verloop van de wedstrijd te volgen en lekkere halfway-hamburgers te bakken. Onze Baldy Bomber ontpopte zich tot ware “Burger King” en voorzag de doorkomende teams van een heerlijk geprepareerde snack.
Het zal zo rond de klok van 6 zijn geweest dat de schrijver dezes een appke van de captain kreeg met de koude, hardvochtige woorden: ‘we zijn gedegradeerd’. Hoewel in de lijn der verwachting maakte zich toch een verdrietigheid van de Schrijver meester. Al dat werk in de afgelopen weken. Al die effort: alles voor niets! Dikke tranen rolden over zijn wangetjes. Omdat je samen wint en ook samen verliest appte hij tussen zijn tranen door: ‘ik kom dr an’. En dus veegde hij zijn traantjes af, werkte zijn make-up bij, stapte hij opnieuw in de auto, vermande zich en begaf zich weer naar Casa Heidemeer. Hij verwachtte een tranendal aan te treffen, maar viel precies in de speeches binnen. En verdomd: alle Heeren van de Heidemeer stonden netjes in jasje / dasje in prachtige outfit aandachtig te luisteren, de een op nog mooier schoeisel dan de ander!
Uit de speech viel op te maken dat de dag anders was verlopen dan de captain ge-appt had… Had ik het nou verkeerd gelezen? Was ik nou zo dom of hij zo slim? Toen excellente barman van dienst Ruben mij plots de hand reikte en zachtjes ‘gefeliciteerd’ zei ontstond er acute kortsluiting. Gefeliciteerd…? Huh? Wat? Hè?? De beste vraag die hij zachtjes kon stellen aan zijn teamgenoot was: ‘hoeveel heeft de West Friese nou tegen de Goyer gespeeld’? Het antwoord liet niet op zich wachten: 14-4 in het voordeel van de Goyer. En dus Damesch en Heeren, bleek het toch zo te zijn dat ‘we’ nog een jaar in den Hoofdklasse uit mogen komen! De West Friese won in de middag slechts 1 partij en kwam dus 1 wedstrijdpunt te kort om ons te laten degraderen! De captain had de Schrijver Dezes dus voor de gek gehouden! Al die tranen, om niets! Plotseling voelde hij een ‘grote blij’ opkomen en bijbehorende glimlach!
Het was daarna nog lang onrustig op de Heidemeer. Iedereen genoot van een heerlijke BBQ verzorgd door Ruben (heel hartelijk dank voor je inspanningen deze dag, inclusief jouw sidekicks die je geholpen hebben!) en een potje putten op de oefengreen dat – hoe kan het ook anders – gewonnen werd door spontane deelnemer Peter Paul van de Goyer. Probeert u maar eens met een paar biertjes op (en een bloemenjasje aan) een putt van de voorkant van de oefengreen naar het achterste vlaggetje te holen! We hebben Peter Paul gelijk lidmaatschapspapieren overhandigt, want zulke spelers kunnen we volgend jaar natuurlijk altijd gebruiken.
Toen de zon onderging stapte de Schrijver Dezes tevreden voor de zoveelste keer in zijn auto in, met een lach op zijn gezicht. Competitie afgelopen, handhaving bewerkstelligt. ‘Je Maintiendrai’ mijmerde hij: het adagium van het Huisch Oranje… Een spreuk waaruit kracht en hoop geputt kan worden. Een uitspraak die ook prima boven de poort van de Heidemeer past vond hij.
Je Maintiendrai: Ik Zal Handhaven!
Tot volgend jaar!