Deze woorden hoor ik, in wisselende talen en vrije vertalingen, bij elk rondje golf wat ik zelf loop maar ook elk rondje wat ik zie starten vanaf het terras van Mulligan’s. Het varieert van zeer positief tot ietwat kleurrijk maar altijd wordt de afslag beschreven. De specifieke woorden van de titel hoorde ik van de commentatoren van het PGA Kampioenschap in Tulsa en dacht: toeval bestaat niet, een titel is gevonden, nu de column nog…
Het idee voor deze column kwam op een maandagmiddag tot stand: het dagboek van de hoge handicapper. Wat kan een double-digit leren van een single-digit en andersom? Ietwat achtergrondinformatie van yours truly is wellicht gewenst voordat een dagboek geopend wordt en zo zal ik deze reeks beginnen met het verhalen van mijn begin bij Golfclub Heidemeer want de beslissing is genomen: de lessen zijn gepland (en deels al genoten) en de set is inmiddels in handen: we binne los! (Ook al zo’n mooie start-zin.)
Mijn golfavontuur begon op 1 maart van dit jaar. Toeval of toch niet? Op de oude Romeinse kalender was maart (vernoemd naar Mars) namelijk de maand waarmee het jaar begon en eigenlijk alles begon. Nog steeds begint in maart de meteorologische lente en is dit vaak de periode van de grote voorjaarsschoonmaak en het wakker worden van de natuur. Ook ik werd wakker geschud: na lang aandringen en ietwat het heft in eigen handen nemend van een wel-gewaardeerd lid was de pro onzer club geregeld om mij de fijne kneepjes van het golfen te leren. En dat heb ik geweten. Het was meer fijnknijpen dan fijne kneepjes. Het denkbeeldige kuikentje heeft het de eerste weken moeilijk gehad, met flinke kramp in mijn handen tot gevolg. Maar alle begin is moeilijk (nog zo’n één) en dus: stug doorploeteren.
In mijn eerste rondjes door de baan vlogen de ballen meer rechts dan links het struikgewas in, wat weer resulteerde in een steeds leger wordende doos met golfballen in de kofferbak. Ook de inmiddels befaamde UBU kwam regelmatig voorbij of zoals ik ‘m vaak noem: de laag-strak-en-ver. En zo schiet ik, al lessend en golfend, vanaf handicap 54.0 omlaag naar 49 naar 41 naar 39 naar 40 naar 36 en mag ik dan nu eindelijk aankloppen op de deur van de club -36. Dit houdt in dat ik, zolang ik onder HC 36 blijf, bij vroege inschrijving sowieso mee mag doen met de Rabobank Zomercompetitie op de donderdagavond: mijn eerste sportieve doel bereikt!!
Maar dan… Words spread like wildfire en al snel wisten veel op de club hoe snel ik aan het zakken was in handicap. De GIF’jes kwamen langs en druk om kaarten in te voeren was enorm. Om maar niet te spreken van het commentaar, al lopend naar de rode tee-box.
Want zoals jullie weten, lieve lezers, ligt de rode tee-box NA de gele. Mijn fout om het vaakst met heren te spelen en deze dus het spits te laten afbijten. Lekker makkelijk zou je denken, dan zijn de eerste ballen al gespeeld maar niets is minder waar. Voor mij zijn die 12 stappen naar de rode tee-box: het podium, centerstage, het Wembley fan it Fean, de langste stappen op heel Heidemeer. En iedereen kent het: het ineens stilvallen van het terras voor de afslag of de grappen, bemoedigende woorden of het daverende applaus na de afslag van je medespeler. De woorden schieten me nogal eens uit de mond: Mooi fuort! En dan komt al gauw het antwoord: Nu jij nog!
Met bevende handen zoek ik een bal: “wordt dit ‘m, staat er iets op waardoor ik ‘m herken in de baan of in de bosjes”? De tee. Een roze. Voldoet me prima: juiste hoogte en vooral steeds dezelfde hoogte door het vernuftig aangebrachte kegel-ontwerp en snel terug te vinden in het gras. Dat gras inderdaad, een plekje zoeken om de bal te positioneren. Niet te ver naar rechts, rekening houdend met mijn afwijking naar diezelfde kant. Toch even kijkend: waar is de vlag? Positie ingenomen. Wel of niet een proefswing? Ook zoiets, daar kom ik een andere keer op terug! Trillende knieën, plat geknepen denkbeeldig kuikentje en zweetdruppels op het voorhoofd, doorademen, swing afmaken en vooral die bal een beetje goed raken.
Do you ever get used to the stage? Dat zou ik weleens willen weten. Of blijft zelfs voor de geoefende single-digit-handicapper de eerste afslag voor publiek een crime?
You know where to find me!
33.9
Noot van de redactie: voelt u zich geroepen te reageren op deze column? Verras de redactie met uw schrijfsel op redactie@golfclubheidemeer.nl