Over het clubkampioenschap Matchplay 2022, een lokaal golffenomeen, golfvriendschap en het Joop Zoetmelk-syndroom.
Zondag 12 juni 17:00
Vertwijfelt loop ik op hole 2 in tegengestelde richting van green naar teebox en probeer mijzelf te realiseren wat er zich de afgelopen 2,5 uur (en eigenlijk de afgelopen anderhalve dag) heeft afgespeeld. Het zijn warme dagen geweest met typische Hollandse wolkenluchten en een straffe wind uit het zuidwesten. Een golfbaan in uitstekende conditie met op enkele plekken gevaarlijke hoge rough waar je beter niet kunt komen. Eén ding is wel duidelijk, ik heb zojuist op de green van de 15de hole de finale van de clubkampioenschappen Matchplay verloren, dik verloren: 4&3, en onderweg terug naar het clubgebouw kan ik er op dat moment nog niet de vinger op leggen waar het is misgegaan.
Flashback: Vrijdag 10 juni 16:16
In voorbereiding op het weekend besluit ik Arjen Miedema (je kent de naam vast wel) een appje te sturen met de volgende tekst: “Zullen we zondagmiddag afspreken voor 18 holes golf? Matchplay, winner takes all!”. Dit is natuurlijk een referentie naar de finale voor het clubkampioenschap, waar we ons gedurende het weekend nog voor moeten kwalificeren. Gezien het deelnemersveld is het maar zeer de vraag of 1 van ons, laat staan allebeide, deze finale gaat halen. Toch zijn wij beide overtuigd van ons kunnen en zonder enige vorm van nederigheid wisselen we de nodige gif’jes (voor wie geen whatsapp heeft, google dit maar eens en laat je leven verrijken) uit. Op mijn app replied Arjen een gif met “F**K it, I’m in, Let’s do it.”, die ik op mijn beurt weer reply met een gif van Keanu Reeves in zijn rol als Neo waarbij hij een Bruce Lee-impressie doet (voor wie denkt dat dit Russisch is raad ik aan de films Matrix 1,2,3 en zelfs 4 een keer te gaan kijken). Deze vorm van communicatie is niet ongebruikelijk tussen Arjen en mij, rechtstreeks of middels de whatsappgroepen waar wij samen deelnemer van zijn. Vaak tot frustratie van de andere deelnemers in deze groepen.
We kennen elkaar inmiddels al bijna 10 jaren en ik kan gerust zeggen dat er een (golf)vriendschap is ontstaan. Menig rondje wordt samen gespeeld, zowel op Heidemeer als elders, we komen elkaar geregeld tegen in de diverse wedstrijden en spelen samen in Heren 1 de NGF-competitie waarbij we ook nog eens greensome-maatjes zijn. Een vriendschap die ik erg waardeer en koester. Maar beste lezers, ik heb een frustratie. Deze zal ik hier delen in de hoop dat de heer Miedema dit artikel zelf nooit onder ogen krijgt en ik vertrouw erop dat jullie discreet met deze frustratie om zullen gaan (lees: het nooit, nooit, maar dan ook NOOIT aan Arjen vertellen): Hij is gewoon een betere golfer. Dit komt niet alleen tot uitdrukking in handicap (4,1 om 6,4) maar ook in de resultaten van de wedstrijden die we spelen. Het is onwaarschijnlijk hoe vaak hij wedstrijden wint of hoog eindigt. Of het nu de serieuzere wedstrijden zijn (Maandbekers, Club- en Friese Kampioenschappen) of de gezelligheidswedstrijden. Deze man zit bijna altijd in de prijzen. Nou prijs ik mijzelf gelukkig dat ik ook wel een aantal mooie overwinningen heb gehad, maar daar komt frustratie 2 om de hoek: het aantal tweede plekken (achter wie laat zich niet moeilijk raden) begint wel astronomische vormen aan te nemen. Jawel, het begint een aardig Joop Zoetemelk-syndroom te worden! (voor diegenen geboren na 1990 en nu denken Who The Fuck is Joop Zoetemelk verwijs ik wederom naar google, of een andere zoekmachine op het internet). Nu hoor ik je zeggen ‘Tweede is toch hartstikke mooi, waar zeurt die man toch over?’ Je hebt natuurlijk helemaal gelijk, maar zoals een collega ooit eens filosofisch verwoorde: “Iedereen heeft recht op zijn eigen ellende” en de Engelsen zeggen niet voor niets “Second Best is only the first loser!”
Zaterdag 11 juni (veel te vroeg) in de ochtend.
Maar goed, ik loop een beetje op de zaken vooruit. Het weekend begint op zaterdagochtend vroeg om 8:30 met een 18 holes wedstrijd ‘bogey tegen de baan’ oftewel spelen tegen een virtuele opponent die overal een bogey maakt, om te bepalen welke 8 spelers doorgaan naar de kwartfinales. Parren maken dus en de Double Bogeys van de kaart houden. Nadat alle spelers zo rond de lunch binnen zijn wordt de uitslag duidelijk: 1. Arjen Miedema +11* (het zal ook weer eens niet zo zijn…), 2. Robin Otter +10, 3. Ondergetekende +9, 4. Daan Wedema + 6, 5. Steven Chapman +5, 6. Menno Slaap +5, 7. Erik van Nieuwenhoven +5 en 8. Peter Minnema +3. Deze 8 gaan in de middag in nog een 18 holes wedstrijd Matchplay bepalen wie doorgaan naar de halve finale op zondagochtend. De andere 22 deelnemers kunnen huiswaarts. Zelf mag ik de strijd aan gaan met Menno, een zeer ervaren speler die Matchplay (en alles wat daarbij komt kijken) tot een kunst heeft verheven. Het is een herhaling van de finale van 2019 en na een hevige strijd wordt net als toen pas op de laatste hole de wedstrijd in mijn voordeel beslist. De overige halve finalisten Arjen ‘who else’ Miedema, Daan Wedema en Erik van Nieuwenhoven.
Zondag 12 juni gelukkig iets later in de ochtend
Al vroeg gaat weer de wekker en bij het uit bed stappen doet mijn hele lichaam pijn. 36 holes golf is te veel op 1 dag en nu staat er al weer een zelfde programma te wachten. Om 9:15 op de drivingerange aangekomen lijkt het allemaal mee te vallen en na een paar oefenswingetjes lukt het al weer aardig de ballen weg te slaan naar een acceptabele afstand en richting. Mijn tegenstander in de ochtend is Erik, net als de andere halve finalisten een partner-in-crime in Heren 1, en een geduchte tegenstander met fantastisch ijzer-spel. We gaan de baan in en spreken af er een gezellige pot van te maken en dat wordt het ook. Het gaat op en af, waarbij weinig holes gehalved worden, maar het verschil nooit groter wordt dan 1 up (of down zo je wilt). Op hole 16 lukt het mij om 2 up te komen en na een goede afslag op hole 17 denk ik de buit binnen te hebben. Te vroeg gejuicht, twee abominabele swings later lijken de kansen gekeerd maar met een goede putt weet ik alsnog de partij naar me toe te trekken. In de andere halve finale loopt Arjen snel uit naar 4 up, wat hij goed weet te consolideren. De eindsprint van Daan komt helaas net te laat.
Een kop koffie, Cola Zero en 2 kroketten met brood later staat de finale te wachten. De door ons zelf voorspelde (of zoals je wilt: gehoopte) finale. Na 54 holes in anderhalve dag is het opvallend hoe soepel het lichaam nog draait en ik voel totaal geen vermoeidheid. Bij Arjen lijkt dit overigens precies zo het geval en twee ‘veilige’ ijzertjes worden op hole 1 naar de fairway geslagen met bij beide een par tot resultaat. Vervolgens gaat het razendsnel, ik maak op hole 2, 3 en 4 foutjes en Arjen is meedogenloos, dus op de tee van hole 5 sta ik 3 down. Arjen speelt steady, uitgekiend met een strak game-plan waar niet van wordt afgeweken. Zijn precisie is deze middag ongekend, slaat fairways, slaat greens en de (soms lange) putts worden allemaal op enkele centimeters van de hole gelegd. Zelf begin ik beter te spelen en weet de nodige parren aan elkaar te rijgen echter allemaal door Arjen met een zelfde score gepareerd. Tot mijn ergernis kom ik dus niets dichterbij. De tweede negen krijg ik een drietal kansjes waar ik er slechts 1 van weet te benutten. Op hole 15 deelt hij uiteindelijk met een goede par de genadeklap uit en is de wedstrijd gespeeld.
Zondag 12 juni (wederom) 17:00
Al lopend op hole 2 wordt het me snel duidelijk: er is niets misgegaan. Van de 15 holes in de finale weet ik er 10 in par te spelen wat zeer acceptabel is, de conclusie is dan ook snel gemaakt. Hij was deze dag, wederom, een stuk beter. Bij binnenkomst blijkt dat Arjen het hele weekend slechts 4 holes heeft verloren. Ongekend hoog niveau van dit lokale golffenomeen! Het verzacht de pijn van het verlies en ik kan tevreden zijn met de tweede plek, maar ja… ben toch ‘The first loser’. Bij de dames weet Frédy Damm de eerste prijs in de wacht te slepen na een finale tegen Rianne van der Velden. Frédy en Arjen gefeliciteerd met de overwinning!
Bram van der Werf
Nawoord(je):
Mocht je je afvragen waarom dit stukje niet is geschreven door de winnaar. Nou, ik was al die stukjes van Arjen op onze site zo langzamerhand wel beu, dus heb ik maar aangeboden het dit keer te schrijven. Rest mij de wedstrijdcommissie (Jan Sietse, Jan en Koos) hartelijk te bedanken voor de goede organisatie. Andor en zijn greenkeepers voor de uitstekende staat van de baan, de horeca voor de heerlijke versnaperingen en alle leden voor hun deelname en/of belangstelling tijdens dit weekend. Begin juli staan het clubkampioenschap Strokeplay voor de boeg. Als je mee wilt doen, schrijf je dan tijdig in. Ik ga proberen mijn podiumplek van vorig jaar te verdedigen, je mag raden welke plek dat was (hint: geen eerste en ook geen derde). Graag tot dan!
*) De scores zijn het saldo van de gewonnen en verloren holes (dus 8 holes winnen, 7 gelijk spelen en 3 verliezen levert een score van +5 op)
Bekijk de uitslagen van deze clubkampioenschappen via deze link