Zondag 23 Oktober, flight 5, George, Rob, Anneke en ondergetekende starten met gunshot op hole 5. Ik ben geen voorstander om op de verste hole te starten, maar ik snap dat de wedstrijdleiding rekening houdt met de gezondheid van de deelnemers en zodoende de meest fitte deelnemers hiervoor uitkiest. De spelvorm was Texels scramble foursome waarbij ieder paar twee keer best ball sloeg en daarna om en om. Het was wel weer een paar jaar geleden dat ik met Anneke in een flight liep, ik meen met een donderdagavond competitie, verder ken ik haar omdat we allebei in 2017 gestart zijn met de inmiddels beroemde wintercourse bij Tineke en toen ook onze GVB hebben gehaald.
Tijdens onze wandeling naar hole 5 waarschuwde Anneke mij dat ze nog niet helemaal op haar oude niveau was vanwege een operatie eerder dit jaar, met andere woorden, ik moest er dus niet te veel van verwachten… toevallig had ik net weer een beetje mijn drives en lange ijzers onder controle dus dat kwam mooi uit met deze spelvorm. Haar taak was dus om de bal in de richting van de vlag te krijgen of uit te holen!
Tijdens ons tactisch overleg waarbij de laatste roddels de revue passeerden waren onze mede-flightgenoten George & Rob gedisciplineerd op de green van hole 4 aan het oefenen tot de klok twaalf uur sloeg, uiteraard konden wij deze nonsens overslaan.
Ik kan achteraf niet anders zeggen dat wij ons volledig hebben gehouden aan ons “gameplan”, echter op hole 15 kwam mijn tee-shot bijna op de fore-green van hole 12 te liggen, wat overigens nog geen ramp was geweest maar vanwege de drukte op deze hole was het Anneke die besloot om dan toch maar eens, weliswaar onder druk, een geweldige drive te maken, haar tee-shot kwam aardig richting het 150mtr paaltje en dus konden we haar bestball gebruiken. Met andere woorden hier was sprake van complementair golf.
Bij onze flightgenoten liep het allemaal net iets minder goed, gelukkig had dit niks te maken met het uit-vorm zijn of andere bekende golf excuses, nee hoor, dit was de schuld van het ontbreken van een paar badslippers!! Maar desalniettemin bleef de sfeer prima gedurende de eerste paar holes.
Ik zal jullie verder alle flauwe grappen en opmerkingen besparen maar ik wil toch even een beeld schetsen van onze tweede birdie op hole 17. Voor de verandering had ik, net als in de eerste ronde, een prima teeshot met mijn houten 5, met een mooie draw vloog de bal op ongeveer 130mtr van de vlag en mijn, toch ietwat teleurstellende, approach shot landde net rechts buiten de green. Toen we bij de green kwamen vroeg ik Anneke of ze ging putten of chippen, ik vroeg dit omdat er los gemaaid gras in de lijn naar de vlag lag. Zonder enige twijfel antwoordde ze een beetje “bitsy” dat ik mijn putter maar beter in mijn tas kon houden want ze ging hem er in chippen(haar vertrouwen was inmiddels groter dan haar ego geworden!! Overigens geheel terecht als je weet hoe haar short play is geperfectioneerd tijdens deze wedstrijd;-), dus over het losse gras en over een afstand van een meter of 10-12! Welnu de rest is geschiedenis… de juiste techniek, de juiste hoogte, de juiste snelheid, de juiste rol… en het juiste geluid wanneer ie valt! Wederom complementair golf!
De cijfers:
Start 12.00u, laatste hole 16.25u, met 12 flights foursomes prima gedaan, het is wel eens anders geweest met dit soort wedstrijden!
9 parren, 2 birdies, 6 bogey’s en maar 1 double bogey! En dat met 19 slagen mee dan kom je precies uit op 49 punten, wat weer toevallig de som van ons gezamenlijke playing handicap is.
De nummers 2 Hendrik & Trijn met 44 punten, met betere laatste 3 holes,
en de nummers 3 Willem & Anja hadden ook elk 44 punten.
Dit soort wedstrijden, met mooi weer, een nog droge baan, fanatieke golfers, professionele sponsoring en een gezellige negentiende hole zijn de juiste ingrediënten om dit spelletje nog lang te beoefenen en vergeet niet: “Een professional is een amateur die niet opgegeven heeft!”
Groet Ronald Loonstra
