Het is weer maandag! Tijd voor een wekelijkse update aangaande de queeste waar we een paar weken mee begonnen in de 27 holes Hoofdklasse van de NGF competitie. De Blauwe Garde uut it Noorden reisde zondag 21 april af naar de Klup met de Ljip in het vaandel in het midden des lands. Plaats van handeling: de illustere golfbaan “de Hilverschumsche”met een roemruchte historie waar je ú tegen zegt. Daar leek tevens het doucheputje van Nederland zich te bevinden, want amai: d’r was een hoop overtollig water te bespeuren. Op de parkeerplaats en de driving range kreeg je natte voeten en ook door de baan was er veel ‘tijdelijk water’. Zeker ook rondom de achttiende green, zichtbaar vanuit het fraaie clubhuis. Vrijwel direct bespeurde ik aldaar een reiger die op zoek was naar een lekkere snack zo het leek. Een prachtig voorbeeld van libbende natoer dacht ik nog! En man man man, wat kan zo’n beestje toch onbeweeglijk stil op z’n plekje staan! Op de achttiende aangekomen in de middag (waarover later meer) bleek bij nadere inspectie deze plastic fantastic te zijn en een naambordje “Marijke Helwegen” te dragen…
Voorafgaande aan deze competitieronde (de Competisie bevindt zich inmiddels op het hoogtepunt, want dit is alweer speeldag 3 van 4 en 1 gastheerdag natuulk) bereidden wij ons wederom voor op een heet robbertje matchplay, dit keer tegen de Koempels van de Koepel die nóg wat oostelijker resideren dan de heren van de Hooge Graven en met een nóg minder verstaanbaar accent spreken. Maarrrrr, ook deze heren dragen wij – daar wij uit dezelfde soort houtjes en ijzers gesmeed zijn – een warm hart toe. Alleen deze zondag natuulk eventjes niet, want er staan flink wat competisieknikkers op het spel. Rekenarij vooraf gaf aan: als wij op de winnende voet doorgaan maken wij nog steeds kans op het Kampioenschap en nestelen we ons netjes op de 2e plek en zullen degradasiezorgen waarschijnlijk in de achteruitkijkspiegel verdwijnen. Maar… It’s not over until the fat lady sings.
En dus togen we ietwat te vroeg (heer Schreur houdt ineens van op tijd zijn blijkbaar) richting de Hilversumsche alwaar de koffie en de chocoladekoekjes prima smaakten. Alras maande Captain Jos “doe mij maar een houtje 5” ons tot de speelvoorbereiding en togen we naar het Fietsenhok (daar alleen mochten wij genieten van een neuswarmer) bij het clubhuis om de tactiek te bespreken. Die bleek ongewijzigd en dus was de opstelling bekend. Robin “Bombing Bryson” en ik als eerste de wei in, gevolgd door de Captain en adjudant Schreur als koppel numero due. In de categorie business as usual sloot Team Spiekerbroek de slagorde. Een winnende opstelling moet je niet gauw veranderen natuulk!
De eerste partij begonnen wij voortvarend. Een puist van een drive door heer Robin, gevolgd door een lekker houtje van mijn makelij en we konden voor eagle putten op de eerste hole. De tegenstanders sputterden om op gang te komen en dus was het gauw 1 up. En daarna 2up en 3up. Maar toch mochten we door tot de negende hole, daar de tegenstanders ineens de geest kregen en een golfversnelling hoger schakelden. Maar dat was (voor hen) in de categorie too little too late. Een fijn chipje op de negende van mij van buiten de green en een puttje van Robin tuike tuike: wij wonnen 1 up! De Captain en Dennis wonnen ook hun pot en Team Spiekerbroek remiseerde hun partij op de negende. Wederom stonden we in de ochtend dus voor: 5-1. Hatsikidee!
Na de lunch meldden we ons weer in het Fietsenhok voor de opstelling en de peptalk van de Captain. Ik mocht als eerste in de middag aantreden. Mijn teamgenoten verzekerden: moet je kunnen winnen, gezien zijn optreden in de greensome. Ik trof Erik, voor de dag benoemd tot “Stagaire” van dienst bij de Koepel en opgetrommeld voor de dag vanuit hun eigenste 36-holes team. De voorspelling van de Heren bij het Fietsenhok bleek de eerste 9 aardig te kloppen. Ik kwam al gauw 4up en dacht zo ongeveer bij de turn: consolideren die hap en de partij binnenharken. Maar ergens zat er een verborgen derailleurtje bij deze Stagair, want hij begon al beter te spelen en ik niet. En zodoende verdween de voorsprong als sneeuw voor de zon en kwam ik zelfs achter te staan. Op de achttiende aangekomen stond er een 1up voorsprong voor Erik op het bord en kon ik alleen nog proberen de partij gelijk te trekken. Ik was echter dusdanig in de war door Marijke Helwegen bij de 18e green dat ik prompt een paar middelmatige slagen produceerde en ook nog eens de 18e verloor en dus ook de pot. Ai… Iets met deksel op de neus. Maarrrr eerlijk is eerlijk: Erik speelde gewoon erg goed. Erik: Ik hoop dat je een goede stagevergoeding hebt gekregen voor je welverdiende 2 punten!
Als eerste single kun je mooi dan bij de 18e green onder het genot van een potje bier vernemen wat er nog meer ‘achter je’ gebeurt. Erik bleek de winnende formule in zijn clubs gevonden te hebben en won dik van zijn opponent. Je weet dat Erik gaat winnen als hij tijdens zijn potje foto’s in de appgroep deelt van zijn fantastische slagen. Ook Jorrit deed een duit in het zakje met een klinkende overwinning. Heer Robin vocht net als ik tot op de 18e zijn partij uit en versloeg in een episch duel zijn tegenstander. We konden duidelijk zien dat hij een zware strijd geleverd had. Naast de 18e werden gelijk een tweetal niet geringe biertjes ‘ge-at’ tegen de dorst. En dat betekende in de optelsom dat we reeds 6 winstpunten bij konden gaan schrijven en we dus meer dan de helft +1 in ons mandje hadden. Wederom algeheel winstpotteke voor ons dus! We zagen in de inmiddels neerdalende regen onze captain ook de 18e green opstomen. Wetende dat de winst reeds binnen was besloot hij er een mooi gelijkspelletje met zijn tegenstander van te maken en zich bij ons te vervoegen voor het bier!
En dus voelden wij ons opgelucht en blij. Wederom vervoegden wij ons bij het Fietsenhok voor een victory dance en een plenaire deelsessie van alles wat we onderweg tijdens de single meegemaakt hadden. Vlot daarna namen we afscheid van onze tegenstanders en onze voortreffelijke gastheren (die niet eens bij het Fietsenhok verzamelden meer voor hun rookpauze, maar ‘gewoon’ op het pleintje tegenover de ingang stonden) en togen wij met een flinke gang naar de Heidemeer alwaar Trineke (Ruben moest zelf spelen, vandaar…) een lekker bord bami voor onze neus zette.
Resumé na dag 3: wij bezetten op dit moment de tweede plek in de poule. De Hooge Graven kreeg flink klop van Zeewolde waardoor het degradasiespook naar alle waarschijnlijkheid in het Oosten van het land zijn slag zal slaan. We hebben een flinke stap gezet naar wederom een jaar acteren in de 27 holes Hoofdklasse. Komende week gaan we Koningsdag vieren en daarna hopen we de heren te mogen ontvangen op ons eigen Heatherlake. De vraag is of dat door zal gaan gezien de bij ons ook aanwezige waterigheid in de baan. We gaan het zien!
Bij libben en wolwêzen: tot volgende week!
En dan nog even dit: we voelden ons na de eerste verliespartij tegen de Hilversumsche als ‘de eenzame fietser die kromgebogen over het stuur tegen de winst in fietst’. Maar nu we 2 winstpartijtjes bij elkaar ‘gefietst’ hebben, merken we dat we inmiddels – net als vandaag tijdens het spelen – de noordenwind mee hebben in onze epische zondagse tochtjes. En daarom een lekker eindnummer geheel in het thema van dit stukje over ons partijtje tegen de mannen uit Wierden e.o. dat prima reflecteert hoe ‘Wij’ na 2 winstpartijtjes lekker door kunnen peddelen naar… wie weet…? Een Kampioenschapje? Maar we lopen niet vooruit op de dag van morgen, want wie döt mij wat vandage met deze winst op zak!
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage ‘k
heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen!
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
‘k zol haost zeggen, jao het mag wel zo!